Μπριτάννια. Το εργοστάσιο με τα διάσημα ελληνικά κασμήρια, δίπλα στο γήπεδο της ΑΕΚ. Πως έγινε ερείπιο (drone)

Περισσός – Νέα Φιλαδέλφεια: μία διαδρομή γνώριμη σε χιλιάδες φιλάθλους, καθώς αποτελεί την ευκολότερη πρόσβαση για το γήπεδο της ΑΕΚ.

Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι σε αυτόν τον σύντομο περίπατο, προσπερνούν ένα από τα σπουδαιότερα “μνημεία” της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας.

Η βιομηχανία «Μπριτάννια» ιδρύθηκε 90 χρόνια πριν, το 1931, με την επωνυμία “Α.Ε. BRITANNIA Αγγλική Εριουργία εν Ελλάδι”. Ήταν μία σύμπραξη της Εμπορικής Εταιρείας Crosland Moor & Co L.M.D με έδρα στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, του Κ. Ναθαναήλ και της Εταιρείας «Γιαννούτσικος-Πετσιάβας».

Για την εποχή της ήταν πρωτοποριακή. Οι προδιαγραφές των εγκαταστάσεων, του εξοπλισμού και κυρίως η ποιότητα των υφασμάτων και των ρούχων που παρήγαγε ήταν υψηλότατες. Τα μηχανήματα του υφαντουργείου, του βαφείου, του πλυντηρίου και του φινιριστήριου προέρχονταν από αγγλικούς οίκους.

Μάλιστα, η απόδοσή τους απογειωνόταν ακόμη περισσότερο από την τακτική συντήρηση, την καθαριότητα και τον εξαιρετικό φωτισμό εντός του εργοστασίου που επέτρεπε στους εργαζόμενους να τα χειρίζονται με άνεση και προσοχή.

Δείτε τα πλάνα που κατέγραψε ο συνεργάτης μας LifeAfterGravity από την εγκαταλελειμμένη Μπριτάννια στη Νέα Φιλαδέλφεια:

Η εταιρεία όμως, διακρινόταν και για τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων της. Το εργατικό δυναμικό της Μπριτάννια ήταν 300 περίπου άτομα, εκ των οποίων η πλειονότητα ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που είχαν εγκατασταθεί στις γύρω περιοχές. Καθώς ο χειρισμός των κλωστών και των υφασμάτων απαιτούσε ειδικό χειρισμό και προσεκτικές κινήσεις, πάνω από το 60% του προσωπικού ήταν γυναίκες.

Δούλευαν σε τρεις βάρδιες -με τις βραδινές να τις αναλαμβάνουν αποκλειστικά άντρες-, πληρώνονταν στην ώρα τους, υπήρχε συνέπεια στα διαλείμματα, ενώ κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, πέρα των προβλεπόμενων, δίνονταν επιπλέον δώρα υφάσματα και ένα χρηματικά ποσά.

Το 1938 το Υπουργείο Εργασίας απένειμε στην επιχείρηση τιμητικό μετάλλιο, αφού το εργοστάσιό της συγκαταλέχθηκε ανάμεσα σε εκείνα που “παρουσίασαν την καλύτερη οργάνωση υγιεινής, ψυχαγωγίας και εν γένει μέτρων προστασίας των εις αυτά εργαζομένων”.

Δύο χρόνια αργότερα, στο ξεκίνημα των σκληρών χρόνων της Κατοχής, οι εργαζόμενοι της Μπριτάννια συμμετείχαν στην ενίσχυση των οργανώσεων “Φανέλα του Στρατιώτη” και “Κάλτσα του Στρατιώτη”, προσφέροντας ρουχισμό στους άντρες που πολεμούσαν στο μέτωπο.

Μεταπολεμικά, η βιομηχανία συνέχιζε να γνωρίζει άνθιση, με τις εξαγωγές της να αυξάνονται ραγδαία. Τα κασμίρια “Μπριτάννια” μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν τα πιο φημισμένα στην Ελλάδα, ενώ μεταγενέστερα η φήμη τους εξαπλώθηκε και εκτός συνόρων.

Η σταδιακή πτώση ήρθε όταν η ελληνική αγορά άρχισε να κάνει εισαγωγές. Παρά την άριστη ποιότητα των υφασμάτων της Μπριτάννια, αρκετές επιχειρήσεις ανακάλυψαν φθηνότερους προμηθευτές από το εξωτερικό. Έτσι, η παραγωγή αναπόφευκτα έπεσε και το προσωπικό άρχισε να μειώνεται.

Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές δίχως να ρίξει δραματικά την ποιότητα, η Μπριτάννια έδειχνε ότι δεν ήταν σε θέση να επιβιώσει στη νέα εποχή της γρήγορης και φθηνής μόδας. Έτσι, λίγα χρόνια προτού συμπληρώσει 80 χρόνια λειτουργίας, το εργοστάσιο έκλεισε οριστικά.

Από τότε έχει περάσει μόλις μια 15ετία. Ωστόσο, η σημερινή εικόνα της πρώην Μπριτάννια δε θυμίζει σε τίποτα την αίγλη του παρελθόντος. Ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο αφημένο στην τύχη του, κρυμμένο μέσα σε πυκνά χόρτα και ακλάδευτα δέντρα.

Το εσωτερικό του, “λεηλατημένο” πλέον, κυριαρχείται από γκράφιτι, ενώ η οροφή είανι ετοιμόρροπη. Το μόνο που στέκει αγέρωχο είναι το πανύψηλο φουγάρο στην αυλή και η επιγραφή “Μπριτάννια” στην κορυφή του κτιρίου.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η γειτονιά του Χαλανδρίου που ο χρόνος σταμάτησε το 1971. Οι παλινωδίες του κράτους που σχεδίασε μια λεωφόρο – φάντασμα και η περιοχή παραμένει ακόμα εκτός σχεδίου