Από την αρχαιότητα η φυσικοθεραπεία και η γυμναστική αξιοποιούνταν για την αντιμετώπιση και την πρόληψη παθήσεων. Υποβαθμίστηκε στον Μεσαίωνα και ήκμασε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Τα πρώτα βήματα στον κλάδο της φυσικοθεραπείας έγιναν περίπου 3000 χρόνια π.Χ., σε περιοχές όπως η Κίνα, η Ινδία αλλά και η Ελλάδα.

Τότε βέβαια δεν την αντιμετώπιζαν ως επιστήμη. Χρησιμοποιούσαν ζεστό ή κρύο νερό και μαλάξεις για να καταπραΰνουν τον πόνο. Πολύ αργότερα, αντιλήφθηκαν τη σημασία της όχι μόνο για την αποκατάσταση αλλά και για την πρόληψη.

Αυτός που έφερε την φυσικοθεραπεία στην Ελλάδα ήταν ο άνθρωπος που θελεμελίωσε την ιατρική σκέψη, την παρατήρηση του ασθενή και την μεθοδολογία στη θεραπεία του. Ήταν ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης.

Οι πρώτες ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι ήταν το θέατρο και η μελέτη φιλοσοφίας. Στην αρχαία Ελλάδα μιλούσαν για μέτρο και εγκράτεια που θα προλάμβανε πολλές ασθένειες, όπως ισχύει και σήμερα. Πέρα όμως από αυτό, θεωρούνταν ότι πολλά νοσήματα θεραπεύονται με μαλάξεις και γυμναστική.

Τότε τέθηκαν οι βάσεις για τη φυσικοθεραπεία.

Κατά την αρχαία παράδοση, η φύση γιάτρευε μόνη της την ασθένεια. Ο γιατρός ήταν συνοδός της ασθένειας και παρατηρητής του δρόμου προς την ίαση. Τα φάρμακα θεωρούνταν επιβλαβή για την υγεία και κάλυπταν μόνο τα συμπτώματα και όχι την ίδια την νόσο.

Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, ο γιατρός έκανε μια εκτίμηση της ασθένειας για να προσπαθήσει εν συνεχεία με ήπιους τρόπους να την αποβάλει από το ανθρώπινο σώμα.

Η χειρουργική επέμβαση υπήρχε αλλά όπως και σήμερα ήταν μια επιλογή αν δεν έπιανε η μη χειρουργική θεραπεία.

Ένα αρχαίο παράδειγμα χρήσης της φυσικοθεραπείας αποτελεί η αλλαγή της διατροφής του στρατοπέδου του Παλαμήδη κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Ο στρατηγός, ενώ έβλεπε τον λοιμό να πλησιάζει, έδωσε εντολή για αφαγία και γυμναστική.

Με τον τρόπο αυτό οι στρατιώτες του δεν προσβλήθηκαν από τον λοιμό που είχε εξαπλωθεί στην περιοχή και απέκτησαν ανοσία, λόγω της διατροφής με ωμές τροφές. Η ωμοφαγία και η γυμναστική αποτελούσαν από τότε κομμάτι της φυσικοθεραπείας.

Η φυσικοθεραπεία ατόνησε όπως πολλές επιστήμες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, που οι αρρώστιες ήταν “θέλημα θεού” ή αντιμετωπίζονταν με ευχές και προσευχές. Μετά την Αναγέννηση όμως ξεκίνησε πάλι η χρήση της και σταδιακά

δημοσιεύτηκαν ξανά έργα του Ιπποκράτη και άλλων γιατρών.

Περισσότερο κατά τον 20^ο αιώνα και μέχρι την ίδρυση των φαρμακοβιομηχανιών λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η φυσικοθεραπεία βρισκόταν στο απόγειο της.

Δεδομένου ότι δεν υπήρχε καν εμβόλιο για τη νόσο της πολιομυελίτιδας που τότε μάστιζε.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, η εναλλακτική αυτή μέθοδος αντιμετώπισης ασθενειών εδραιώθηκε μετά από τον Α΄ και κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είχαν αυξηθεί οι ανάπηροι και οι τα προβλήματα στα άκρα λόγω των πολέμων.

Μέσα της φυσικοθεραπείας είναι το φως, το νερό, η κίνηση, η μάλαξη, η θερμότητα και κάποια συμπληρωματικά μηχανικά μέσα. Για πολλούς αιώνες ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε τον ήλιο και τις ιδιότητες του νερού ή της κίνησης.

Με την πάροδο του χρόνου, καθιερώθηκε η φυσικοθεραπεία ( και όχι φυσιοθεραπεία, λέξη που έχει προκύψει από αντιδάνειο της Αγγλικής λέξης physiotherapy) ως κλάδος της ιατρικής.

Στην πραγματικότητα, είναι η προσπάθεια για αποκατάσταση της υγείας με όσον το δυνατόν περισσότερη χρήση φυσικών μέσων.

Φυσικά έχει βασιστεί στις θεραπευτικές δυνάμεις του ανθρώπινου οργανισμού, που προέρχονται από τη φύση.

Κλάδοι όπως η οστεοπαθητική, η αεροθεραπεία, τα ατμόλουτρα ακόμη και η μουσικοθεραπεία υπάγονται στην επιστήμη της φυσικοθεραπείας. Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται η παγκόσμια μέρα φυσικοθεραπείας  και γίνονται διαλέξεις για τη σημασία της σε όλο τον κόσμο.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ο Ιπποκράτης έκανε εγχειρήσεις στον εγκέφαλο και στην καρδιά, πριν από 2500 χρόνια.