Ανταίος. Η γυναικεία ομάδα από την Κυψέλη που σαρώνει στα πρωταθλήματα και ξεχωρίζει

του Δημήτρη Πετρόπουλου

Πολλές αθλητικές ομάδες έχουν ξεχωρίσει κατά περιόδους για τις επιδόσεις τους αλλά η γυναικεία ομάδα του Ανταίου είναι ξεχωριστή για πολλούς λόγους και η αρχική φωτογραφία είναι η καλύτερη τεκμηρίωση. Δείτε την προσεκτικά.

Η ομάδα της Κυψέλης, αυτή τη στιγμή αποτελείται από παιδιά μεταναστών κυρίως από την Αφρική.
Δύο κορίτσια με καταγωγή από την Αλβανία συμπληρώνουν το ρόστερ.
Παιδιά από τα Σεπόλια, τον Άγιο Παντελεήμονα, τα Κάτω Πατήσια και την Κυψέλη κάνουν προπόνηση σε διάφορα γήπεδα όπου φθάνουν με το λεωφορείο ή με τα πόδια μετά από αρκετό περπάτημα.
Την εποχή που η Χρυσή Αυγή δηλητηρίαζε την ελληνική κοινωνία, άκουσαν πολλές φορές στο λεωφορείο, άγνωστους να τους λένε “να φύγετε να πάτε στην Αφρική, τι κάνετε εδώ”.

Εντεκάχρονες και λίγο μεγαλύτερες έκλειναν τα αυτιά τους, μέχρι να φθάσουν στο γήπεδο.
Εκεί τα άνοιγαν θέλοντας και μη. Ο φωνές του προπονητή τους, Μιχάλη Διαμάντη, ακούγονται από το πρώτο δευτερόλεπτο της προπόνησης μέχρι το τελευταίο.

Ο κόουτς
Ο 41χρονος προπονητής είναι οκτώ χρόνια στην ομάδα, δηλαδή ένα χρόνο πριν ξεκινήσει η συμμετοχή των κοριτσιών στα αγωνιστικά τμήματα. Έχει κατακτήσει μαζί τους τέσσερα πρωταθλήματα σε διάφορες κατηγορίες. Μιλήσαμε μαζί του την ώρα της προπόνησης.

«Θέλει υπομονή, όρεξη για δουλειά και να αγαπάς τις διαφορετικές κουλτούρες. Να έχεις διάθεση να τις κατανοήσεις», δηλώνει ο κ. Διαμαντής.

«Ξεκινήσαμε με πέντε κοπέλες και σιγά σιγά μαζεύτηκαν κι άλλες. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ήταν μικρές και ενθουσιώδεις χωρίς αθλητική παιδεία. Τσακώνονταν μεταξύ τους, αντιμιλούσαν και σε μένα. Να αυτή την κοπέλα, την έχω διώξει τρεις φορές από την προπόνηση, αλλά πάντα επέστρεφε. Μόλις γνωριστήκαμε καλύτερα, ηρέμησαν τα πράγματα και οι νίκες έφεραν και την άνοιξη. Τώρα βάζει πάνω από 20 πόντους σε κάθε παιχνίδι.

Όλες νιώθουν, ότι παίρνουν και οι ίδιες αξία με τις νίκες. Μετράνε στο γήπεδο και αυτό δεν αμφισβητείται. Τώρα ξέρουν γιατί έρχονται εδώ».

Διακόπτει λίγο για να φωνάξει επειδή μια άσκηση γινόταν λάθος. Τα κορίτσια, χωρίς να σταματήσουν το τρέξιμο με τη μπάλα, διόρθωσαν το λάθος και ο κόουτς συνέχισε να μας μιλά: «Κάνουν παρέα με τις φίλες τους, μαθαίνουν το άθλημα, εκτονώνονται από την πίεση που έχουν όλα τα παιδιά στην ηλικία τους. Εδώ είναι καταφύγιο».
Μια κοπέλα άργησε να δώσει πάσα μετά το “κόψιμο” της συμπαίκτριάς της. Φωνές…

Ο πρόεδρος

Πρόεδρος και χρηματοδότης της ομάδας είναι ο κύριος Γιάννης Θωμόπουλος. Συνταξιούχος που αγαπά τον αθλητισμό και ασχολείται με το σύλλογο από το 1998.
«Είναι μεγάλη ικανοποίηση και η ανταμοιβή μου, είναι η πορεία της ομάδας» μας λέει.
«Τα παιδιά είναι από ευάλωτες ομάδες και εδώ τους παρέχουμε τη δυνατότητα να αθληθούν.
Ο αθλητισμός είναι από μόνος το ένα μεγάλο σχολείο για τα παιδιά».

Χωρίς ιδιαίτερη οικονομική άνεση, διαθέτει αγόγγυστα τα χρήματα για να λειτουργεί η ομάδα όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης.
Πρώτα σχηματίστηκε ομάδα αγοριών που συμμετείχε σε όλα τα πρωταθλήματα. Το πλάνο ήταν να βρουν αθλητική στέγη τα παιδιά των μεταναστών. Οι φίλοι του σχετικά άγνωστου τότε, Αντετοκούνμπο ήταν οι πρώτοι παίκτες.
Το ανδρικό τμήμα διαλύθηκε το 2021. Βασική αιτία λένε ότι ήταν η έλλειψη γηπέδου.
Πρακτικά η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει προπονήσεις αλλά και η οικονομική παράμετρος δεν είναι ασήμαντη.
Κάθε παιχνίδι εντός έδρας κοστίζει από 70 έως 95 ευρώ αναλόγως την κατηγορία, για να πληρωθεί η γραμματεία, οι κριτές και ο γιατρός. Με τα υπόλοιπα έξοδα, συνολικά σε όλα τα τμήματα μαζευόταν ένα υπολογίσιμο ποσό, γύρω στις 8.000 ευρώ.
Έμεινε η ομάδα των γυναικών, με τα μισά έξοδα, που προελαύνει ακάθεκτη.

Κορίτσια από τη Νιγηρία, τη Γκάνα, το Κονγκό και την Αλβανία, μέσα σε επτά χρόνια έχουν σαρώσει τα πρωταθλήματα στις κορασίδες, τις νεάνιδες και τις γυναίκες.
Οι κορασίδες (αθλήτριες μέχρι πρώτη λυκείου), από τη Γ’ κατηγορία ΕΣΚΑ ανέβηκαν στη Β’, και αμέσως στην Α’, όπου αγωνίζονται μόνο 14 κορυφαίες ομάδες της Αττικής.
Οι νεάνιδες, (αθλήτριες ως 19 ετών), από τη Β’ κατηγορία ανέβηκαν στην Α’ και είναι στην κορυφή της βαθμολογίας δίπλα στον Παναθηναϊκό.
Οι Γυναίκες , ανέβηκαν από τη Γ’ κατηγορία στη Β’ και διεκδικούν την άνοδο στην Α΄ ΕΣΚΑ.
Το μεγαλύτερό τους τρόπαιο όμως είναι ότι αγωνίζονται απέναντι σε προβλήματα που για τις περισσότερες ομάδες είναι ακούσματα από άλλες εποχές.
Στα μίνι και τις παγκορασίδες δεν κατεβάζουν ομάδα στο πρωτάθλημα.

«Δεν είναι εύκολο να έχουμε ακαδημίες χωρίς έδρα σε κλειστό γήπεδο. Λογικό είναι οι γονείς να προτιμούν ομάδες με κλειστά γυμναστήρια. Υπάρχουν κάποιες παγκορασίδες αλλά είναι λίγες και δε σχηματίζουμε δωδεκάδα», λέει ο πρόεδρος.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι μικρές κάνουν προπόνηση με τις μεγάλες. Παιδιά που κανονικά θα έπρεπε να προπονούνται στα βασικά του αθλήματος, συμμετέχουν σε πιο σύνθετες προπονήσεις με μεγάλα κορμιά, αλλά το παλεύουν και παίρνουν και λεπτά συμμετοχής στα παιχνίδια.

Ακόμη και οι μετακινήσεις για τα εκτός έδρας παιχνίδια γίνονται με τη συγκοινωνία.
Σε ένα παιχνίδια στον Άγιο Νικόλαο Παλλήνης τις έπιασε βροχή από το Μετρό ως το γήπεδο.
Έφτασαν στο γήπεδο μούσκεμα, με βρεγμένα παπούτσια και εμφανίσεις.
Έπαιξαν, νίκησαν και στο γυρισμό, οι γονείς της αντίπαλης ομάδας, δεν τους γύρισαν την πλάτη. Τις μετέφεραν με τα αυτοκίνητά τους στο μετρό.
«Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, μας βοήθησαν με προθυμία, γιατί πάλι έβρεχε», λέει ο κόουτς και για λίγο γλύκανε και η φωνή του, αλλά ήταν προσωρινό. Η προπόνηση κορυφωνόταν, όπως και οι φωνές…

Οι αθλήτριες κάνουν αρκετές προπονήσεις σε ανοικτά γήπεδα.
Τις παρακολουθήσαμε σε έναν αγώνα στο κλειστό της Γκράβας για το πρωτάθλημα κορασίδων.
Έκανε κρύο αλλά στην προθέρμανση φορούσαν μόνο τις εμφανίσεις.
«Γιατί δεν φοράνε φόρμες;», ρωτήσαμε τον πρόεδρο.
«Γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για φόρμες» ήταν η απάντηση. «Και τις εμφανίσεις τις αγοράζουμε γιατί είναι υποχρεωτικές», συμπλήρωσε με πικρό χιούμορ.
«Πριν κάνα χρόνο σε έναν αγώνα μια κοπέλα έμεινε χωρίς σόλα. Έπαιξε σχεδόν ξυπόλητη το υπόλοιπο παιχνίδι».

Το κάναμε εικόνα. Ένα παιδί με βγαλμένες σόλες να τρέχει στο γήπεδο, να αλλάζει κατευθύνσεις, να πηδάει για ριμπάουντ, ανάμεσα σε παίκτες με παπούτσια που θα μπορούσαν κατά λάθος να την πατήσουν.
-«Πώς τα πήγε;»
-«Είκοσι πόντους έβαλε και δεν έκανε κανένα παράπονο. Μακάρι να μπορούσαμε να τα καλύψουμε και αυτά, αλλά τα παπούτσια είναι ακριβά και στα ανοιχτά γήπεδα φθείρονται γρήγορα». Οι βγαλμένες σόλες είναι μια συνήθεια την ομάδα…

Το κλειστό

Παρατηρήσαμε το κλειστό της Γκράβας όπου γίνονται τα παιχνίδια.
Το πάτωμα δεν είναι από ταρτάν ούτε από ξύλο. Τσιμέντο με πλαστικοποίηση. Πρωτοτυπία ακόμη και για την Ελλάδα. Κλειστό γυμναστήριο στην πολυπληθέστερη περιοχή της Αθήνας, χωρίς παρκέ! Αμέσως μετά είχε προπόνηση ομάδα Βόλεϊ. Αναπηδήσεις στο τσιμέντο!
Όταν βρέχει ή έχει υγρασία, γεμίζει με νερά και αναβάλλονται τα παιχνίδια και οι προπονήσεις.

Αναρωτηθήκαμε τι γίνεται, αν κατά τη διάρκεια της χρονιάς μια κοπέλα ψηλώσει και τα παπούτσια δεν της κάνουν;
-«Δεν μας έχει τύχει», λέει ο πρόεδρος.
-«Δεν έχει τύχει να ψηλώσει ή να το πει;»
-«Το απάντησες μόνος σου», μας λέει.

Αθλητικές τσάντες, φανέλες και ημερολόγια που βγάζουν οι άλλες ομάδες είναι πολυτέλεια που δε χρειάστηκε καν να τη συζητήσουμε.

Στο παιχνίδι που παρακολουθήσαμε η μισή εξέδρα ήταν γεμάτη από τους γονείς των φιλοξενούμενων. Η δική τους πλευρά ήταν άδεια. Οι γονείς τους σπάνια έρχονται στο γήπεδο. Βιοπαλαιστές, με τρία ή έξι παιδιά, που προτεραιότητά τους είναι το μεροκάματο.
Ό,τι γινόταν πριν μερικές δεκαετίες στην Ελλάδα, όταν στους αγώνες του παιδικού και του εφηβικού δεν υπήρχε κανένας γονιός και από τις δύο ομάδες.
Μερικοί γονείς λείπουν στο εξωτερικό ή στην επαρχία. Όπου βρήκαν μεροκάματο.
«Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό οι άδειες εξέδρες», λένε με σκωπτική διάθεση οι άνθρωποι του Ανταίου. «Ξέρεις πόσες ομάδες γίνονται μπάχαλο επειδή ανακατεύονται οι γονείς;». Πικρό χιούμορ, αλλά και μεγάλη αλήθεια.

Στις προπονήσεις στο ανοικτό γήπεδο ορισμένες φορές πάνε επτά ή οκτώ κοπέλες.
Λογικό λέει ο κόουτς. Οι ίδιες παίζουν σε παγκορασίδες, νεανίδες και γυναίκες.
Με δύο η τρεις αγώνες που έρχονται κάθε εβδομάδα, μπορούν να διαθέσουν άλλη μια μέρα τη βδομάδα;
Έχουν φροντιστήρια, διάβασμα και βοηθάνε και στο σπίτι τους.
Την Κυριακή που θα μπορούσαν να έρχονται όλες είναι η δυσκολότερη μέρα.
Σχεδόν όλες εκκλησιάζονται με την οικογένειά τους και η συμμετοχή τους στην ενορία είναι αδιαπραγμάτευτη.

Ευάλωτη;

Ο σύλλογος στηρίζει μια ευάλωτη ομάδα αλλά στο παρκέ η λέξη ευάλωτη είναι εκτός τόπου.
Τρέχουν ασταμάτητα, κυνηγούν κάθε μπαλιά, πρεσάρουν σαράντα λεπτά, δεν χαρίζουν κανένα ριμπάουντ και απολαμβάνουν κάθε προπόνηση και παιχνίδι.
Γελαστές, όλο ζωντάνια και ενθουσιασμό μας μιλήσανε την ώρα της προπόνησης.

Η Γκλόρια είναι 17 ετών και κατάγεται από την Γκάνα. Παίζει μπάσκετ οκτώ χρόνια. Έχει μέσο όρο περίπου 20 πόντους σε κάθε αγώνα.
Πάει στο 2ο πρότυπο σχολείο Αθηνών και προσπαθεί να περάσει στο τμήμα Ψυχολογίας, χωρίς βοήθεια από φροντιστήριο γι’ αυτό και έχει χρόνο για τις προπονήσεις.

“Παίζω μπάσκετ γιατί μου αρέσει και ο προπονητής νοιάζεται για τους άλλους. Είναι ευγενικός και βρίσκεται συνέχεια κοντά μας. Περνάω καλά στο γήπεδο αλλά μερικές φορές με το κρύο τα πράγματα είναι δύσκολα.”

Η Βικτώρια είναι από τη Νιγηρία. Μόλις έντεκα χρονών προπονείται με τις μεγαλύτερες και δεν την πειράζει καθόλου. “Νιώθω και εγώ μεγάλη δίπλα τους”, λέει χαμογελώντας και τρέχει να συνεχίσει την άσκηση.

Η Κρισταμπελ στα 17 της δηλώνει χαρούμενη με τη ζωή, παρά το ό,τι παλεύει με το τέρας της γραφειοκρατίας για να βγάλει ταυτότητα.

“Δύσκολο κράτος, φιλική κοινωνία”, λέει γελώντας. “Η ομάδα είναι μια χαρά, δεν είναι διαφορετική για μένα. Είναι μια κοινότητα. Ο προπονητής μας αγαπάει και ο πρόεδρος μας νοιάζεται”.

Η Γκρέιτ είναι 14 ετών, από τη Νιγηρία, σχεδόν 1,85 ύψος, έχασε δυο πολύτιμα χρόνια προπόνησης μέσα στην πανδημία αλλά είναι πρωταγωνίστρια.
“Μου αρέσει το μπάσκετ, θέλω να γίνω μεγάλη παίκτρια με τη βοήθεια του θεού και του προπονητή”, λέει σοβαρά και δείχνει να το πιστεύει.

“Έρχομαι με χαρά, το καλύτερο μάθημα είναι οι αποτυχία, από αυτή μαθαίνω περισσότερα, προχωράω και γίνομαι πιο δυνατή.”

– Έχεις βιώσει ποτέ ρατσισμό;
– “Ναι μικρότερη, κυρίως μέσα στα λεωφορεία αλλά δεν απαντώ. Δεν θέλω να τσακώνομαι και να αντιμιλώ σε μεγάλους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει να με ακούει ο κόσμος να φωνάζω. Απλά αγνοώ τα σχόλια.”

Τα περισσότερα κορίτσια έχουν δεχθεί ρατσιστικά σχόλια κυρίως από γιαγιάδες και παππούδες στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η Γκρέιτ βάζει περίπου είκοσι πόντους σε κάθε παιχνίδι και δεν μπορεί να κληθεί στα κλιμάκια της προεθνικής γιατί δεν έχει την ελληνική υπηκοότητα. Φυσικά γεννήθηκε στην Ελλάδα όπως όλες οι κοπέλες. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα της καθημερινότητάς της και η ελληνική κοινωνία η μόνη “παράσταση” της ζωής της.

Η Πρίσιους είναι 16 ετών από τη Νιγηρία. Την έγραψε στο σωματείο ο πατέρας της. Σταμάτησε για λίγο το μπάσκετ αλλά συνέχισε. Δηλώνει αγχωμένη με τα παιχνίδια. Αναρωτιέται κάθε φορά αν ήταν αρκετά καλή, αν έκανε όσα έπρεπε μέσα στο γήπεδο, αν μπορούσε να προσφέρει περισσότερα.

“Μου αρέσει όμως ότι είμαστε ενωμένες και κάθε προπόνηση νιώθουμε και πιο δυνατές”.

– Έχεις βιώσει ποτέ το ρατσισμό;
– “Ναι, στα λεωφορεία από μεγάλους ανθρώπους αλλά δεν απαντώ. Πιο παλιά και στο σχολείο άκουγα σχόλια, αλλά τους έλεγα ότι δεν μου αρέσει να μου μιλάνε έτσι και το έκοψαν. Έχω και καλούς φίλους που θα με υπερασπιστούν και αυτό τελείωσε”.
Από το ΝΒΑ της αρέσει ο Στέφεν Κάρι.

Η Βαλεντίνα είναι 16 χρονών από την Αλβανία.

«Ξεχωρίζεις στην ομάδα», της είπαμε και γέλασε.
«Υπάρχει κι άλλη μια κοπέλα από την Αλβανία αλλά σήμερα δεν ήρθε. Είμαστε όμως όλες το ίδιο. Ενωμένες και αγαπημένες. Δυνατές».

– Τις φωνές του κόουτς πώς τις αντέχεις;
-“Μας αγαπά για αυτό μας φωνάζει. Χαίρομαι πολύ γι’ αυτόν γιατί οι επιτυχίες δικαιώνουν τις προσπάθειές του. Έχει κάνει πολλές θυσίες για μας. Μας φωνάζει γιατί ξέρει ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα και να βελτιωθούμε. Νομίζω ότι πιάνει, αλλά έχουμε συνηθίσει και το στυλ του.”
– Ο πρόεδρος;
– “Τέλειος. Μας νοιάζεται.”

Η Νικόλ είναι από τη Νιγηρία, 14 ετών.
Δεν προλαβαίνει όλες τις προπονήσεις καθώς κάνει και κολύμβηση αλλά το μπάσκετ δεν το αφήνει.

Η Μύριαμ είναι 17 ετών από τη Νιγηρία. Θέλει να γίνει νοσηλεύτρια και να βοηθάει τον κόσμο.
Όπως τα περισσότερα κορίτσια εκκλησιάζεται με την οικογένειά της ανελλιπώς, εκτός αν κάποιος δουλεύει εκείνη την ημέρα. Παίζει δύο αγώνες την εβδομάδα και κάνει και δύο προπονήσεις ενώ εκτός από το διάβασμα έχει και πολλές ώρες φροντιστηρίου.
Περισσότερο από περιέργεια για την αντίδρασή της, ρωτήσαμε αυτό που έχει ακούσει τόσες φορές:

– Τι αισθάνεσαι, Ελληνίδα ή Νιγηριανή;
– “Και τα δύο. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αυτό δεν αλλάζει ε;”
Φυσικά έχει ακούσει ρατσιστικά σχόλια. Από μεγάλης ηλικίας άτομα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς!

Στην ομάδα παίζουν και οι αδελφές της, η Μάγδα και η Βικτώρια.

Στις ακαδημίες σε όλες τις ομάδες οι οικογένειες πληρώνουν για τη συμμετοχή των παιδιών τους, ώστε να στηρίζονται οι σύλλογοι.

Στον Ανταίο η μηνιαία συνδρομή τυπικά είναι 20 ευρώ. Προφανώς δε υπάρχει η δυνατότητα να είναι όλοι συνεπείς, κάτι που συμβαίνει και σε άλλους συλλόγους. Ίσως στον Ανταίο πιο συχνά. Ο πρόεδρος Γιάννης Θωμόπουλος ξεκαθαρίζει ότι κανένα παιδί δεν απομακρύνεται για οικονομικούς λόγους.

Ο προπονητής το συνεχίζει: “Παλεύουμε τόσα χρόνια μαζί τους δεν θα κολλήσουμε στα λεφτά”.

– Σας αγαπάνε όμως παρά τις φωνές;

-“Ξέρουν ότι νοιάζομαι αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου, χωρίς προσβολές και χαρακτηρισμούς. Οι αθλήτριές μας είναι όλες περήφανες και αξιοπρεπείς και αυτό το προστατεύουμε με κάθε τρόπο. Άλλωστε μου δείχνουν την εκτίμησή τους με διάφορους τρόπους”.

-Πώς;

-“Όταν φτιάχνουν γλυκά σπίτι, φέρνουν και στην προπόνηση, μερικές φορές ακόμη και φαγητό. Παστίτσιο για παράδειγμα. Δεν έχω παράπονο. Είμαστε ομάδα”.

Τα κορίτσια της ομάδας είναι ένα παράδειγμα και για τις αντιπάλους τους που ξεπερνάνε κάθε προκατάληψη που μπορεί να υπάρχει στην κοινωνία. Ο προπονητής ξεκαθαρίζει ότι ποτέ δεν έχει ακούσει από αντίπαλη εξέδρα ρατσιστικό σχόλιο αν και δεν έχουν λείψει οι εντάσεις που τις θεωρεί φυσιολογικές, όπως μπορεί να συμβεί σε κάθε παιχνίδι κάθε ομάδας.

Ο Ανταίος, παρά τις επιτυχίες, δεν έχει χορηγούς, που θα μπορούσαν να καλύψουν το κόστος για τις φόρμες ή τα παπούτσια. Τις μετακινήσεις ή το κόστος των αγώνων. Χορηγούς που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την ανδρική ομάδα με ελάχιστα χρήματα.

Κάθε προσφορά ακόμη και μικρή είναι πολύτιμη αλλά οι άνθρωποί του δεν ξέρουν καν ποια είναι η διαδικασία για να απευθυνθούν σε ιδιώτες και παλεύουν με ό,τι διαθέτουν.

Οι τρεις άνθρωποι που ασχολούνται με το σύλλογο συνδυάζουν τον ακτιβισμό με την αγάπη για το μπάσκετ. Στην πράξη δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητες του αθλητισμού που μπορεί να ξεπεράσει τους αόρατους φράχτες και να βγει μπροστά από την κοινωνία.

Ο Ανταίος ήταν μυθικός γίγαντας. Καρπός του Ποσειδώνα και της Γης. Ο μύθος του δηλώνει τις ρίζες των ανθρώπων στη γη.

Αυτός ο γίγαντας έχασε μόνο από τον Ηρακλή στον ενδέκατο άθλο του, προς τον κήπο των εσπερίδων.

Στον Ανταίο Κυψέλης, γιγαντιαία είναι μόνο η προσπάθεια.

Κάθε μέρα στην ομάδα είναι μια μικρή νίκη και κάθε γιαγιά που επιτίθεται σε κορίτσια στα λεωφορεία είναι μια ήττα.

Για όλους μας.

Τα στοιχεία επικοινωνίας του Ανταίου είναι στην ιστοσελίδα της ομάδας