Αναρριχήτρια πέρασε 500 ημέρες μόνη της σε ένα σπήλαιο 70 μ κάτω από τη γη. Τι επιπτώσεις είχε

Η απομόνωση και η μοναξιά μπορεί να επηρεάσει με πολλούς ιδιόμορφους τρόπους τον ανθρώπινο οργανισμό. Πόσο μάλλον όταν αυτή συμβαίνει δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Τότε αναδεικνύεται σε μια πραγματικά μεγάλη πρόκληση. Ωστόσο, η ορειβάτης και αναρριχήτρια, Beatriz Flamini, αποδέχτηκε με χαρά αυτή την πρόκληση, όταν αποφάσισε να περάσει 500 ημέρες μόνη της σε ένα σπήλαιο. Παρακολουθούμενη από μακριά από μια ομάδα επιστημόνων και γιατρών, η ίδια κατέβηκε στο σπήλαιο στη Γρανάδα στις 21 Νοεμβρίου 2021, έτοιμη να βυθιστεί σε αυτή τη φυσική άβυσσο. Όταν κατέβηκαν να την πάρουν, η ίδια κοιμόταν και αναφώνησε “”Κιόλας; Αποκλείεται. Δεν έχω τελειώσει το βιβλίο μου”. Μέχρι τότε είχε διαβάσει 60 βιβλία.

Η εμπειρία της στο σπήλαιο

Το σπήλαιο που επέλεξε η Flamini δεν ήταν για τους λιπόψυχους. Τα υγρά, δαιδαλώδη περάσματά της δοκίμασαν τη σωματική της αντοχή και το αέναο σκοτάδι προκάλεσε το ψυχικό της σθένος. Η απουσία φυσικού φωτός παραμόρφωσε την αίσθηση του χρόνου που είχε η Flamini, δημιουργώντας μια απόκοσμη εμπειρία όπου οι μέρες έλιωναν σε νύχτες και η σπηλιά γινόταν μια εναλλακτική πραγματικότητα από μόνη της. Η Flamini είπε ότι είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου μετά από περίπου δύο μήνες στη σπηλιά και νόμιζε ότι ήταν εκεί μέσα μόνο για περίπου 160 ή 170 ημέρες. Περιέγραψε την εμπειρία ως “εξαιρετική, ανυπέρβλητη”, λέγοντας στους δημοσιογράφους ότι δεν σκέφτηκε ποτέ να πατήσει το κουμπί του πανικού. “Στην πραγματικότητα, δεν ήθελα να βγω έξω”, είπε.

Οι δύσκολες συνθήκες ήταν τόσο μέρος του ταξιδιού της, όσο και η απομόνωση. Η υγρασία διαπερνούσε τα ρούχα της και η παγωμένη θερμοκρασία απαιτούσε μια συνεχή μάχη ενάντια στο επερχόμενο κρύο. Ωστόσο, η Flamini αγκάλιασε αυτές τις προκλήσεις ως αναπόσπαστη πτυχή της εξερεύνησής της, θεωρώντας κάθε ταλαιπωρία ως ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση της πρωταρχικής ουσίας της ύπαρξης. Η γυναίκα περνούσε τις μέρες της διαβάζοντας, ζωγραφίζοντας, κάνοντας γυμναστική, πλέκοντας μάλλινα καπέλα και καταγράφοντας τον εαυτό της με δύο GoPros. Το φαγητό της παραδιδόταν σε ένα ειδικό σημείο συλλογής, από όπου απομακρύνονταν και τα απόβλητά της. Η ισπανική εταιρεία παραγωγής Dokumalia σχεδιάζει μάλιστα, να μετατρέψει την εμπειρία της σε ντοκιμαντέρ, αναφέρει το AFP.

Επιλέγοντας την Άβυσσο

Η Flamini επέλεξε σχολαστικά μια απομακρυσμένη σπηλιά που βρισκόταν μέσα στα άγρια βουνά, μακριά από τις παγίδες του πολιτισμού. Το επιλεγμένο σπήλαιο, με το περίπλοκο δίκτυο περασμάτων και θαλάμων, υποσχόταν μια απομόνωση που άγγιζε τα όρια του σουρεαλιστικού. Η απόφαση να βυθιστεί σε αυτή τη φυσική άβυσσο καθοδηγήθηκε από την αναζήτηση της Flamini για μια βαθιά σύνδεση με τη Γη και την επιθυμία της να κατανοήσει τα όρια της δικής της αντοχής. Σε συνεντεύξεις πριν από το ταξίδι, η Flamini μίλησε εύγλωττα για την ανάγκη να απελευθερωθεί από τον θόρυβο και τους περισπασμούς της σύγχρονης ζωής. Το σπήλαιο, με την αρχέγονη σιωπή και το διαχρονικό σκοτάδι του, αντιπροσώπευε μια ευκαιρία να απογυμνώσει τα στρώματα της κοινωνικής επιρροής και να ανακαλύψει εκ νέου μια πιο αρχέγονη σύνδεση με τη φύση και τον εαυτό της.

Οι δύσκολες στιγμές και το συνεχιζόμενο πείραμα

Δεν έλειπαν οι δυσκολίες φυσικά. Το πιο περίεργο ήταν όταν βίωσε “ακουστικές παραισθήσεις” και όταν την κάλυψαν τελείως κοπάδια μυγών που εισέβαλαν στην σπηλιά. Η υγρασία διαπερνούσε τα ρούχα της και η παγωμένη θερμοκρασία απαιτούσε μια συνεχή μάχη ενάντια στο επερχόμενο κρύο. Επιπλέον, η στέρηση των αισθήσεων δημιούργησε τις δικές της προκλήσεις. Η αυξημένη ευαισθητοποίηση της Flamini σε κάθε ήχο και λεπτή αλλαγή στο περιβάλλον έγινε δίκοπο μαχαίρι. Ωστόσο, η ίδια αγκάλιασε αυτές τις προκλήσεις ως αναπόσπαστη πτυχή της εξερεύνησής της, θεωρώντας κάθε ταλαιπωρία ως ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου της. “Ήμουν εκεί που ήθελα να είμαι, και έτσι αφοσιώθηκα σε αυτό”, δήλωσε αργότερα στη Guardian. “Πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη. Αν αποσπάσω την προσοχή μου, θα στραμπουλήξω τον αστράγαλό μου. Θα χτυπήσω. Θα τελειώσει και θα πρέπει να με βγάλουν έξω. Και δεν το θέλω αυτό”.

Όταν βγήκε στην επιφάνεια, φορώντας μαύρα γυαλιά ηλίου συνειδητοποίησε ότι δεν είχε απλά κατορθώσει να πετύχει τον σκοπό της, αλλά και να φέρει στον “πάνω” κόσμο πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα. Τον εαυτό της. Ψυχολόγοι, ερευνητές, γυμναστές και σπηλαιολόγοι μελέτησαν τις ηχογραφήσεις της Flamini για να παρακολουθήσουν την ευημερία της. Παράλληλα, επιστήμονες σε ισπανικά πανεπιστήμια και σε μια κλινική ύπνου με έδρα τη Μαδρίτη, μελετούν την εμπειρία της για να προσδιορίσουν τον αντίκτυπο της κοινωνικής απομόνωσης και του “ακραίου προσωρινού αποπροσανατολισμού” σε πράγματα όπως η αντίληψη του χρόνου και ο κιρκάδιος ρυθμός. Η Flamini δήλωσε ότι θα συνεχίσει να αφήνει τους γιατρούς να μελετούν τις σωματικές και ψυχικές επιπτώσεις του χρόνου της στο σπήλαιο – πριν σχεδιάσει τα επόμενα ορειβατικά και σπηλαιολογικά της σχέδια.

Επιλέγοντας να κατέβει στην άβυσσο, η Flamini δεν αναζήτησε απλώς τη μοναξιά αλλά μια βαθιά κοινωνία με την ουσία της ίδιας της ζωής. Το ταξίδι της μάς προκαλεί να επανεξετάσουμε τα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων και τις ανεκμετάλλευτες δεξαμενές δύναμης που κρύβονται μέσα μας και περιμένουν να ανακαλυφθούν στα βάθη των δικών μας προσωπικών αβύσσων. Άλλωστε, για την ίδια, η οδύσσεια της, που χαρακτηρίστηκε από εξαντλητικές σωματικές προκλήσεις και σουρεαλιστική απομόνωση, ήταν μια φιλοσοφική αναζήτηση που ξεπέρασε τα όρια της συμβατικής κατανόησης.