“Αν ενωθούμε θα τα καταφέρουμε. Άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο”. «Χαμόγελο του Παιδιού», το όραμα ενός πιτσιρικά που “έφυγε” νωρίς και έγινε πραγματικότητα από τον πατέρα του

Όταν κάποιος προφέρει τη λέξη «χαμόγελο» σκέφτεται μια θετική εικόνα. Τα τελευταία χρόνια όμως, η συγκεκριμένη λέξη παραπέμπει άμεσα στην εθελοντική οργάνωση το «Χαμόγελο του Παιδιού», που φροντίζει χιλιάδες παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης ή κινδυνεύουν από κάθε είδους απειλή.

Το «Χαμόγελο του Παιδιού» γεννήθηκε από την πίστη και την επιμονή ενός ανθρώπου να κάνει πράξη το όραμα του μικρού του αγοριού, που έφυγε από τη ζωή χτυπημένο από μια βαριά ασθένεια.

Τον Δεκέμβριο του 1995 ο δεκάχρονος Ανδρέας Γιαννόπουλος παρουσίασε σε μια τηλεοπτική εκπομπή το όραμά του.

Το είχε γράψει στο ημερολόγιο του, μετά από 18 μήνες σκληρής και άνισης μάχης με τον καρκίνο. Ζητούσε την ίδρυση ενός συλλόγου για τα παιδιά και έγραφε τα εξής:

«Όλοι ξέρουμε συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους, που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια και δεν έχουν φαγητό και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια. Ας ενωθούμε και ας δώσουμε ό,τι μπορούμε στα φτωχά αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε. Αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε.»

Με μια χαρακτηριστική κίνηση ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα. Ένα σκίτσο που θα γινόταν στο μέλλον ένα σήμα συνώνυμο της προσφοράς στην πιο ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, τα παιδιά.

Μετά από λίγες εβδομάδες ο μικρός Ανδρέας έφυγε από τη ζωή, αλλά το μήνυμά του ήταν εκκωφαντικό.

Το «Χαμόγελο του Παιδιού»

Από εκείνη τη στιγμή, ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος αφιερώθηκε στην προσπάθεια να υλοποιήσει το όραμα του παιδιού του. Ο πόνος του για την απώλεια του γιου του έγινε δύναμη και ενέργεια για προσφορά.

Εγκατέλειψε τις ανθηρές επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους τομείς της πληροφορικής και του μηχανολογικού εξοπλισμού και στέγασε τον σύλλογο, σε ένα κτήριο στην οδό Στουρνάρη.

Το 1997 ίδρυσε και ανέλαβε τον συντονισμό της γραμμής SOS για τα παιδιά. Σιγά σιγά, με τεράστια προσωπική προσπάθεια και ανιδιοτελείς προσφορές ανθρώπων, το «Χαμόγελο» μεγάλωσε και καταξιώθηκε στη συνείδηση των πολιτών ως ένας φορέας αληθινής και ουσιαστικής προσφοράς προς όλα τα παιδιά που έχουν ανάγκη.

Ακόμη και στη δύσκολη συγκυρία της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει τη λειτουργία των δομών της εθελοντικής οργάνωσης, υπάρχουν γενναιόδωρες προσφορές που επιτρέπουν τη συνέχιση της προσπάθειας, όπως αυτή του Κωνσταντίνου Μαλάμου, εκλιπόντος ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας.

Ο μακαρίτης στη διαθήκη του δώρισε το 47% των μετοχών του ξενοδοχείου, στο «Χαμόγελο του Παιδιού».

Η προσπάθεια έχει αναγνωριστεί και διεθνώς. Το 2004 ξεκίνησε η συνεργασία του «Χαμόγελου» με τη Scotland Yard για την ψηφιακή επεξεργασία φωτογραφιών εξαφανισμένων παιδιών στην Ελλάδα.

Σήμερα το «Χαμόγελο του Παιδιού» λειτουργεί:

11 σπίτια στα οποία φιλοξενούνται παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο,

την Ενιαία Ευρωπαϊκή Τηλεφωνική Γραμμή για Εξαφανισμένα Παιδιά 116000

και την Amber Alert Hellas, όπου ενημερώνει για την εξαφάνιση ενός παιδιού και καλεί τους πολίτες να συνδράμουν μέσω των μέσων ενημέρωσης.

Δράση

Στα 18 σπίτια του «Χαμόγελου» διαμένουν εκατοντάδες παιδιά και ο αριθμός τους αυξάνεται λόγω της οικονομικής κρίσης.

Είναι παιδιά που από τους πρώτους μήνες της ζωής τους εγκαταλείφθηκαν, παραμελήθηκαν, κακοποιήθηκαν.

Τα παιδιά φοιτούν σε σχολεία της περιοχής που μεγαλώνουν, σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ενισχυτικής διδασκαλίας, πληροφορικής. Συμμετέχουν σε αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, σε σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες. Παίζουν, γιορτάζουν, πηγαίνουν διακοπές, θέατρο, κινηματογράφο, σε πάρκα ψυχαγωγίας κ.α.

Η φοίτηση των παιδιών σε ιδιωτικά φροντιστήρια και κέντρα και η συμμετοχή τους σε δραστηριότητες επιτυγχάνεται κυρίως χάρη στη σημαντική προσφορά πολλών συνανθρώπων μας.

Τα σπίτια φιλοξενίας δε λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση. Οι πόροι προέρχονται από την ιδιωτική πρωτοβουλία , από εκδηλώσεις και από τις προσφορές Εταιρειών.

Για παράδειγμα ένας μεγάλος βραχνάς ήταν ο ΕΝΦΙΑ για τα 18 ακίνητα που φιλοξενούν τα παιδιά. Για φέτος τη λύση έδωσαν τα ΕΛΠΕ που αποφάσισαν να μην κάνουν  εταιρικά δώρα και εκδηλώσεις για το προσωπικό. Έτσι διοίκηση και εργαζόμενοι κατέβαλαν αρκετές χιλιάδες ευρώ για τον ΕΝΦΙΑ της οργάνωσης, ώστε το χαμόγελο να παραμείνει στα χείλη των παιδιών που το στερήθηκαν για πολλά χρόνια.

Το όνειρο του μικρού Ανδρέα συνεχίζεται και βοηθάει πολλά παιδάκια να ξεφύγουν από τον εφιάλτη τους.