«Αν δεν ήταν το “Losing my religion” δεν θα μας ήξερε ούτε η μάνα μας». Το τραγούδι που έκανε διάσημους τους REM γράφτηκε την ώρα που ο κιθαρίστας προσπαθούσε να μάθει μαντολίνο

ΠΗΓΗ: Ένα τραγούδι μια ιστορία,  Τα Νέα

Aν οι REM δεν είχαν πει το “Losing my religion” προφανώς θα ήταν ένα πολύ ωραίο ροκ γκρουπ, αλλά για έναν στενό κύκλο θαυμαστών.

Μια ωραία αμερικάνικη ροκ μπάντα των κολεγιακών ραδιοφώνων. Το “Losing my religion” ήταν ο μεγεθυντικός φακός που έδειξε τους REM τεράστιους, σαν ροκ θηρία. Και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις εκκωφαντικής δόξας, αρχικά η εταιρεία είχε στραβομουτσουνιάσει με το συγκεκριμένο τραγούδι.

Θα βγάλουμε κομμάτι που θα λέει “Χάνοντας τη θρησκεία μου/ τη πίστη μου” σαν σινγκλ για το άλμπουμ.

Πάτε καλά; Πήγαιναν. Με πείσμα Αθηναίου (από την Αθήνα της Τζόρτζια) ο Στάιπ και η παρέα του πατάνε πόδι.

Αυτό και κανένα άλλο. “Losing…”. Όποιος “έχανε” στα 90ς, στο τέλος ήταν ο κερδισμένος. Να θυμίσω τον Μπεκ με το “Loser” του. Τεράστια επιτυχία. Όχι το καλύτερο κομμάτι του Μπεκ, ο οποίος έχει γράψει απίστευτα πράγματα, αλλά μ’αυτό έμελλε να δέσει το όνομά του. Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Από τη στιγμή όμως που έσκασε μύτη το βίντεο του “Losing” στο ΜΤV φαίνεται πως όλοι τρελάθηκαν με κάποιον τρόπο.

Ο πρώτος που τρελάθηκε ήταν μάλλον ο αυτόματος πιλότος της ροής προγράμματος στο μουσικό κανάλι MTV, γιατί κάθε τρεις και λίγο το έπαιζε.

Το βίντεο- κλιπ ήταν εμπνευσμένο από Καραβάτζιο και Ταρκόφσκι

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου από ένα παράθυρο ψηλά στάζει νερό. Αμέσως μετά, οι τρεις τους – Μπακ Μπέρι και Μιλς – περνάνε μπροστά από τον φακό, ενώ ο Στάιπ μένει καθισμένος, ένας κουβάς γάλα ή άσπρη μπογιά αδειάζει, τζάμια σπάνε και αρχίζει το τραγούδι, σουρεαλιστικά με σύμβολα ινδικά και πολλά άλλα.

Ο σκηνοθέτης Τάρσεμ Σινγκ είπε πως εμπνεύστηκε από δύο, από Καραβάτζιο και Ταρκόφσκι, αλλά και από τον ινδικό κινηματογράφο. Και όλο αυτό το καλλιτεχνικό -αρτιστίκ σε συσκευασία pop culture.

Ταρκόφσκι για τις μάζες!

Χρειάζεται να πούμε πως σάρωσε στα βραβεία MTV εκείνης της χρονιάς; Δεν χρειάζεται. Το μουσικό κανάλι εκτιμά την τέχνη.

Ο Στάιπ το είπε. Αν δεν ήταν το “Losing my religion” δεν θα μας ήξερε η μαμά μας. Στην Αθήνα κάθε κλαμπ που σέβεται τον εαυτό του παίζει REM ανελέητα. Είναι άλλωστε η εποχή που για να απαντήσει το ροκ στην dance που φουντώνει, χρειάζεται επιχείρημα γερό.

Το μαντολίνο του Πίτερ Μπακ

Το βασικό ριφ το υπογράφει ο Πίτερ Μπακ, ο κιθαρίστας. Το έγραψε πάνω στο μαντολίνο, ενώ έβλεπε τηλεόραση. Ο Μπακ έχει πει σε συνεντεύξεις του ότι εκείνη την εποχή είχε αγοράσει μαντολίνο και μάθαινε να παίζει. Δια παν ενδεχόμενον ηχογραφούσε κιόλας αυτό που έπαιζε.

Την άλλη μέρα έβαλε να ακούσει αυτό που είχε ηχογραφήσει και -κοίτα να δεις, είπε, έχουμε κάμποσα πράγματα.

Με άλλα λόγια εκείνοι μάθαινε μαντολίνο, εμείς κερδίσαμε ένα τραγούδι. Το ηχογράφησαν στη Νέα Υόρκη.

Και ο Μάικλ Στάιπ έγραψε τα φωνητικά με τη μια. Καλός οιωνός, όπως αποδείχτηκε.

Κάποια ορχηστρικά μέρη επίσης προστέθηκαν από τη Συμφωνική της Ατλάντα.

Τι έκανε τον Μάικλ Στάιπ όμως να χάσει την πίστη του;

Βασικά ο Στάιπ δεν αλλαξοπίστησε. Μια έκφραση είναι που λένε συχνά στον αμερικανικό Νότο και σημαίνει χάνω την ψυχραιμία μου, παραφέρομαι. Και όπως είχε εξηγήσει, οι στίχοι λένε για κάποιον που μαραζώνει για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Κάτι σαν ψύχωση, εξήγησε ο Στάιπ, και έκανε σύγκριση με το άλλο διάσημο “ψυχωτικό” κομμάτι “Every breath you take” των Police. Διότι ο έρωτας και η ψύχωση σε στίχο πουλάνε.

ΠΗΓΗ: “Ένα τραγούδι μια ιστορία”, έκδοση της εφημερίδας  “Τα Νέα”. Γράφουν οι Δημήτρης Μανιάτης, Μαρία Μαρκουλή, Χάρις Ποντίδα

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας:Shimelle Laine/ Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Ρίτα, Ριτάκι» το τραγούδι που το ραδιόφωνο αγάπησε αμέσως και τραγουδούσαν οι μαθητές στις σχολικές εκδρομές. «Ο ύμνος της χυλόπιτας», που έκανε γνωστούς τους αδερφούς Κατσιμίχα και ο δίσκος πούλησε χιλιάδες αντίτυπα