“Αν δεν ήταν μπάτσος, θα πέταγε τον καφέ του παιδιού έτσι;” Μια σχεδόν συνηθισμένη μέρα στα Εξάρχεια

Εξάρχεια πέντε το απόγευμα. Περπατάω με έναν 19χρονο συγγενή μου.

Μια ομάδα αστυνομικών, μάλλον η Δέλτα (οι αστυνομικοί με τα παπάκια) εφορμά σε ένα πεζόδρομο και σταματά απότομα ένα πιτσιρικά, που βάδιζε με ένα καπελάκι του καφέ στο χέρι.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό που θυμάμαι για τον νεαρό, είναι ότι ήταν πολύ αδύνατος, μικροκαμωμένος και φορούσε μαύρα.

Το τρίτο ότι ήταν φοβισμένος. Ο μικρός τους απαντά στις κοφτές ερωτήσεις και ψάχνει στο παντελόνι την ταυτότητα του.

Αμήχανος,  δεν ξέρει τι να κάνει την κούπα με τον καφέ. Ο αστυνομικός, που δεν έχει βγάλει το κράνος, το αρπάζει από τα χέρια του και το πετά με δύναμη στον πεζόδρομο.

Δίπλα ήταν  ένα κάδος με σκουπίδια. Ο νεαρός που ήταν μαζί μου είδε τη σκηνή και μου είπε:

-«να το μαζέψω;»

Δεν απαντώ τίποτα.

Περπατάμε προς το κοντινό ψιλικατζίδικο.

Επανέρχεται: «Να το μαζέψω;»

Δεν απαντώ τίποτα, απλά δείχνω βαθυστόχαστα προβληματισμένος και προσπαθώ να δω τι θα γίνει με τον πιτσιρικά που έλεγχε η αστυνομία.

Βγαίνουμε από το ψιλικατζίδικο και φεύγουμε.

-έχεις δίκιο, είπε θα μου την έλεγε

-Γιατί να στην πει; Που καθαρίζεις τα σκουπίδια του;

-Επειδή είναι μπάτσος, απάντησε. Αν δεν ήταν θα πέταγε τον καφέ του παιδιού έτσι;

Συνεχίσαμε προς την Καλλιδρομίου. Πιάσαμε μια συζήτηση περί εξουσίας και πως  πρέπει να τη διαχειρίζεται ένας νέος άνθρωπος. Τον φλόμωσα στις αμπελοφιλοσοφίες.

Του άρεσε η συζήτηση και μιλήσαμε αρκετή ώρα.

Στην Καλλιδρομίου μας πρόλαβε η ίδια ομάδα των αστυνομικών που προφανώς κάτι έψαχνε.

Μπήκαν σε κάτι στενά, δεν βρήκαν τίποτα και έφυγαν.

Σκεφτόμουν όλη μέρα το περιστατικό. Απορούσα γιατί;

Έχω δει χειρότερες αυθαιρεσίες από αστυνομικά όργανα και έχω υποστεί κάποιες.

Δεν ήταν κάτι σημαντικό η εκτόξευση ενός καφέ και η παρουσία τους, προφανώς, ήταν αποτέλεσμα κάποιας έρευνας.

Άλλωστε και τα Εξάρχεια δεν χρειάζονται αστυνόμευση από τους εμπόρους ναρκωτικών;

Ένας απλός καφές ήταν και μάλιστα μισός. Το παρατήρησα όταν παρακολουθούσα την πορεία του προς το πεζοδρόμιο.

Την επόμενη μέρα που πέρασα από το ίδιο σημείο κατάλαβα γιατί με ενόχλησε τόσο.

Έπρεπε να είχα σηκώσει εγώ τον καφέ.

Δημήτρης Πετρόπουλος

Ο Δ.Πετρόπουλος και ο Χ. Βασιλόπουλος έχουν γράψει το βιβλίο

 Ένοχοι και Αθώοι. 23 ιστορίες από την Μηχανή του Χρόνου