Αλέκος Αλεξανδράκης, ο μεγαλύτερος γυναικοκατακτητής του θεάτρου. Έβαζε τσιλιαδόρο έξω από το δωμάτιό του για να διώχνει τις επίδοξες ερωμένες

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928. Ευγενής, ντροπαλός, αντιστάρ, τζέντλεμαν, αριστερός. Αυτός ήταν στην πραγματικότητα ο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Για τον κόσμο όμως που τον αγάπησε και παρακολούθησε κάθε βήμα της καριέρας του, υπήρξε ο ένας και μοναδικός ζεν πρεμιέ και εραστής του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Και όχι άδικα.

Σκηνή πρώτη. Στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου ο Αλέκος Αλεξανδράκης υποδύεται τον ανάπηρο. Τον ρόλο της νοσοκόμας παίζει μια άγνωστη νεαρή κοπέλα. Οι δύο τους είχαν γνωριστεί μισή ώρα πριν από το γύρισμα. Λίγο πριν από το κλασικό, «πάμε», του σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη, τα φώτα σβήνουν.

Το μπλακ άουτ κάνει το συνεργείο να τρέχει πανικόβλητο για να αποκαταστήσει τη βλάβη. Λίγα λεπτά αργότερα τα φώτα ξανανάβουν και όταν ο σκηνοθέτης πάει να ειδοποιήσει τον πρωταγωνιστή του, βλέπει τη «νοσοκόμα» στη σφιχτή αγκαλιά του Αλέκου Αλεξανδράκη. Είχαν χρειαστεί μόλις λίγα λεπτά γνωριμίας για να πέσει στην αγκαλιά του.

Σκηνή δεύτερη. Τα γυρίσματα μιας σκηνής στο Λαγονήσι έχουν τελειώσει. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης φτάνει έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου συναντά έναν συνάδελφό του και του ζητάει μία εξυπηρέτηση:

«Σε παρακαλώ. Μου κάνεις μια χάρη; Όταν ακούσεις να χτυπάνε την πόρτα μου, βγες έξω και πες ότι δεν είμαι εδώ. Για να μπορέσω να κοιμηθώ λίγο».

Τι είχε συμβεί; Θαυμάστριες, αλλά και κοπέλες που είχαν ρόλο κομπάρσου στην ταινία είχαν μάθει το νούμερο του δωματίου. Ασταμάτητα βρίσκονταν έξω από την πόρτα του δωματίου του και τη χτυπούσαν ευγενικά τα βράδια, με την κρυφή ελπίδα να περάσουν στα «ενδότερα».

Η γοητευτική εικόνα του από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στο σανίδι έκανε τις εφημερίδες να γράφουν: «επιτέλους ένας εραστής στο θέατρο».

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Γιατί οι αστυνομικοί κάλεσαν τον Αλέκο Αλεξανδράκη να δει το φιλμ της ταινίας του να καίγεται και έκαναν ντου στον κινηματογράφο που έπαιζε τη «Συνοικία το Όνειρο». Το ξεχασμένο παρασκήνιο μιας εκπληκτικής ταινίας