Άγνωστος: «Κύριε πρόεδρε, συγνώμη που σας ξύπνησα, αλλά οδηγούμαστε σε κρίση». -Νίξον: «Ποιο είναι το πρόβλημα;» Άγνωστος: «Η Καλιφόρνια έχει ξεμείνει από κωλόχαρτο». Ο συνεργάτης του Στηβ Τζομπς που έσπαγε πλάκα και κωδικούς

Το 1971 το περιοδικό “Esquire” φιλοξένησε τη συνέντευξη ενός μυστήριου τύπου, που είχε κατασκευάσει ένα “blue box” και έμπαινε παράνομα στις τηλεφωνικές γραμμές της εταιρείας τηλεπικοινωνιών “Bell”, σπάζοντας τους κωδικούς και κάνοντας δωρεάν τηλεφωνήματα σε όλον τον κόσμο.

Το κωδικό όνομα αυτού του ανθρώπου ήταν Κάπτεν Κραντς, από τη γνωστή μάρκα δημητριακών.

Την εποχή εκείνη η εταιρεία των δημητριακών είχε μέσα στα κουτιά της και μια μικρή σφυρίχτρα σαν δώρο.

Ο Κάπτεν Κραντς, έπειτα από υπόδειξη ενός τυφλού φίλου του με οξυμμένη ακοή, κατάφερε, φράζοντας με κόλλα την τρίτη τρύπα της σφυρίχτρας, να βγάλει και να σταμπιλάρει έναν ήχο με συχνότητα 2600Hz, κατάλληλο για υπεραστικά τηλεφωνήματα.

Η συχνότητα αυτή ξεκλείδωνε τα τηλεφωνικά συστήματα της “Bell”, επιτρέποντας του την πρόσβαση στις άγνωστες μέχρι τότε περιοχές των πολλαπλών συχνοτήτων.

Το άρθρο αυτό έγινε η αιτία ώστε δύο φοιτητές του Στάνφορντ, ο Στίβεν Βόσνιακ και ο Στίβεν Τζομπς, να διαρρήξουν την απόρρητη τεχνολογική βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, ψάχνοντας κάποια έγγραφα που αφορούσαν τα τηλεπικοινωνιακά συστήματα πολλαπλών συχνοτήτων.

Τελικά, κατάφεραν και βρήκαν ένα έγγραφο με τις συχνότητες που περιέγραφε το άρθρο του περιοδικού.

Αυτό θα τους βοηθούσε να φτιάξουν ένα “blue box” με το οποίο θα έμπαιναν στο σύστημα της τηλεφωνίας, το κεντρικό νευρικό σύστημα της παγκόσμιος ηλεκτρονικής.

Κάποια στιγμή κατάφεραν και έκαναν το πρώτο τηλεφώνημα.

Ο Στίβεν Τζομπς τρέμοντας από συγκίνηση είπε, σχεδόν φωνάζοντας, στον άνθρωπο που απάντησε στο τηλέφωνο: «Έχουμε ένα “blue box” και τηλεφωνούμε από την Καλιφόρνια. Εσείς πού βρίσκεστε;»

Ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε, φωνάζοντας κι αυτός: «Είμαι στο Λος Άντζελες!»

Το τηλεφώνημα δεν είχε πάει πολύ μακριά, αλλά οι δύο φίλοι ήταν ενθουσιασμένοι.

Πρώτον, είχαν αποδείξει ότι αυτά που έγραφε το άρθρο δεν ήταν επιστημονική φαντασία, αλλά πραγματικότητα.

Δεύτερον, αφού όλα αυτά ήταν πραγματικότητα, τότε έπρεπε και ο Κάπτεν Κραντς να είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Οι δύο φίλοι αξιοποίησαν όσες γνωριμίες είχαν με την εναλλακτική σκηνή του Σαν Φρανσίσκο, αφήνοντας το μήνυμα ότι ήθελαν να έλθουν σε επαφή μαζί του.

Η γνωριμία με τον Στίβεν Τζομπς και τον Στίβεν Βόσνιακ

Ο Κάπτεν Κραντς, που τότε δούλευε σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό, πήρε τελικά το μήνυμα από έναν συνάδελφο και η συνάντηση ορίστηκε να γίνει στον κοιτώνα του Στίβεν Βόσνιακ στο Μπέρκλεϊ.

Οι δύο φίλοι τον φαντάζονταν σαν έναν τύπο που ζει μέσα στη χλιδή και την άνεση, οδηγώντας κάποιο πανάκριβο βαν διαμορφωμένο σε κινούμενο εργαστήριο, εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.

Όταν λοιπόν ο Κάπτεν Κραντς εμφανίστηκε μπροστά τους, έμειναν άφωνοι.

Ήταν μια μορφή βγαλμένη από πειρατική ταινία.

Με τα σγουρά μαλλιά του ανακατωμένα, το βλέμμα πυρετικό και αγριεμένο και σχεδόν χωρίς δόντια, το μόνο που του έλειπε ήταν ένα ξύλινο πόδι και μια καλύπτρα για το μάτι.

Ο Κάπτεν άρχισε χωρίς περιστροφές να τους εξηγεί τι είχε ανακαλύψει.

Μέσα σε λίγες ώρες, ο Στίβεν Βόσνιακ και ο Στίβεν Τζομπς είχαν μάθει πώς να έχουν πρόσβαση στα συστήματα διεθνών κλήσεων, στους τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και στα υποθαλάσσια καλωδιακά συστήματα.

Το παιχνίδι μόλις άρχιζε.

Οι Βόσνιακ και Τζομπς, μόλις μπόρεσαν να τελειοποιήσουν το δικό τους “blue box”, άρχισαν να εξερευνούν όλον αυτό τον καινούριο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά τους.

Άρχισαν λοιπόν να κάνουν πάρτι στους κοιτώνες του Μπέρκλεϊ, επιδεικνύοντας το “blue box” στους συμφοιτητές τους.

Συνήθως έμπαιναν στα συστήματα των υπεραστικών συνδιαλέξεων και πέρναγαν από σύνδεση σε σύνδεση, από τη μία χώρα στην άλλη.

Τελικά το τηλέφωνο χτυπούσε σε κάποιο διπλανό δωμάτιο και όποιος το σήκωνε άκουγε τη φωνή του Βόσνιακ, που έκανε το γύρο του κόσμου.

Έπαιρναν και έκαναν φάρσες στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι, τηλεφωνούσαν σε μετεωρολογικούς σταθμούς στην Αυστραλία, σε τηλεφωνικούς θαλάμους στο Λονδίνο, σε παμπ στην Ιρλανδία, ενώ οι συγκεντρωμένοι άκουγαν τα πάντα από ανοιχτή ακρόαση.

Στο τέλος όλοι κατέληγαν να μιλάνε με φίλους ή συγγενείς τους στο εξωτερικό, πάντα δωρεάν.

Ο Βόσνιακ, που ήταν και λίγο πλακατζής, απολάμβανε να βλέπει την έκπληξη και τον ενθουσιασμό των φοιτητών.

Όταν τελείωνε η επίδειξη, έπαιρνε σειρά ο Στίβεν Τζομπς, ο οποίος πούλαγε στο μαγεμένο κοινό τα ολοκαίνουρια “blue box” στη φιλική τιμή των 150 δολαρίων.

Όσοι είδαν τα “blue box” που έφτιαξε ο Βόσνιακ, μιλάνε για μία αριστοτεχνική δουλειά που διέθετε τα δικά της πρωτοποριακά κυκλώματα, ένα πολύ αξιόπιστο πληκτρολόγιο και άψογο φινίρισμα.

Ήταν μια επαγγελματική δουλειά, από μια εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, που διέθετε ένα προϊόν αιχμής, τμήμα πωλήσεων, σέρβις και τεχνολογική υποστήριξη.

Ο Βόσνιακ, που ήταν πραγματικός γνώστης, είχε αναλάβει το δημιουργικό κομμάτι και ο Τζομπς, που δεν ήταν τόσο δυνατός στους υπολογιστές όσο στη διαχείριση, ανέλαβε την προώθηση του προϊόντος και τις εισπράξεις.

Λέγεται ότι εκείνη την περίοδο όχι μόνο κάλυψαν πλήρως τα έξοδα των σπουδών του, αλλά δημιούργησαν και ένα μικρό κεφάλαιο, με το οποίο ξεκίνησαν λίγα χρόνια αργότερα τη δική τους εταιρεία, “Apple”.

Ένα βράδυ χρειάζονταν άμεσα χρήματα και σκέφτηκαν να πουλήσουν το “blue box” σε κάποιον απ’ τους θαμώνες της πιτσαρίας που έτρωγαν.

Πλησίασαν μια απ’ τις παρέες και ρώτησαν αν θα τους ενδιέφερε ένα τέτοιο κουτί.

Αυτοί όχι μόνο ενδιαφέρθηκαν, αλλά ενθουσιάστηκαν όταν τους έκαναν μια μικρή επίδειξη.

Επειδή όμως δεν είχαν τόσα χρήματα μαζί τους, πρότειναν να πάνε μέχρι το αυτοκίνητο για να πάρουν την πιστωτική τους κάρτα.

Όταν πήγαν στο αυτοκίνητο, αντί για κάρτα έβγαλαν πιστόλι και πήραν με τη βία το κουτί, χωρίς να μπορούν να το λειτουργήσουν.

Το μυστικό του Κάπτεν Κραντς ήταν για την ώρα ασφαλές.

Η φάρσα στον Λευκό Οίκο

Ο Κάπτεν Κραντς μέσω του κουτιού, κατάφερε να συνδεθεί με το τηλέφωνο που ήταν δίπλα στο κρεβάτι του Προέδρου Νίξον.

Ο Κάπτεν με κάποιον τρόπο έμαθε τον κωδικό του Προέδρου, που ήταν «Όλυμπος».

Παρενέβη λοιπόν στο τηλεφωνικό σύστημα του Λευκού Οίκου, ακολουθώντας την ουρά ενός άλλου τηλεφωνήματος.

Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Κάπτεν είπε στον πράκτορα που του απάντησε: «Θέλω τον Όλυμπο».

Όταν ο πρόεδρος σήκωσε το τηλέφωνο, άκουσε τον Κάπτεν Κραντς να του λέει πολύ σοβαρά: «Κύριε πρόεδρε, συγνώμη που σας ξύπνησα, αλλά έχουμε σοβαρό πρόβλημα και οδηγούμαστε σε κρίση».

Ο Νίξον τσίμπησε αμέσως: «Ποιο είναι το πρόβλημα;»

«Η Καλιφόρνια έχει ξεμείνει από κωλόχαρτο», απάντησε ο Κάπτεν.

Ο Κάπτεν Κραντς, του οποίο το πραγματικό όνομα είναι Τζον Ντρέιπερ, δούλεψε στην “Apple” ως εξωτερικός συνεργάτης.

Ο Στίβεν Τζομπς δήλωσε σε συνέντευξή του ότι χωρίς το “blue box” δεν θα είχε υπάρξει ποτέ η “Apple”.

Πηγή: Provos & Merry Praknsters, Τα πρωτοποριακά κινήματα της δεκαετίας του ’60, Γιάννης Μπαζός,

Εκδόσεις Σοφίτα.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Οι τρομερές περιπέτειες του νεαρού Στιβ Τζόμπς στην Ινδία. Ξύρισε το κεφάλι του, περπατούσε ξυπόλητος, ήρθε αντιμέτωπος με τη δυσεντερία και τη φτώχεια