70s. Autobianchi, το θρυλικό μικρό αυτοκίνητο που αγάπησε η νεολαία, αλλά οδηγούσαν όλες οι ηλικίες. Πως κατάφερνε να “ταπεινώνει” πολύ μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα

Το περιοδικό αυτοκινήτων 4ΤΡΟΧΟΙ στο τεύχος 7 που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1971 έγραφε:

“Όταν τελείωσε το τέστ του μικρού Α112 όλοι συμφωνήσαμε: Ευτυχία! Ποτέ το γραφείο δεν είχε γνωρίσει τέτοιες ομηρικές μάχες για το ποιος θα πρωτοχαρεί το μικρό, θαυμάσιο παιχνίδι που μας έκανε παρέα για τρεις μέρες. Χωθήκαμε επίτηδες στην κυκλοφορία, πήγαμε στο Σούνιο σε χρόνο μηδέν, ανεβήκαμε στην Πάρνηθα, πήγαμε στο «πεδίο μας», ξαναχωθήκαμε στην κυκλοφορία. Τα αποτελέσματα σχεδόν παντού τα ίδια. Ευτυχία! Ήταν το καλύτερο μικρό αυτοκίνητο που οδηγήσαμε και πριν πείτε τίποτα για την αντικειμενικότητα μας οδηγείστε ένα. Ένα ελάττωμα μόνο θα μπορούσαμε να του καταλογίσουμε. Την κάπως υψηλή τιμή του. Όμως προσφέρει πολλά. Και το σπουδαιότερο, προσφέρει κάτι που λίγα αυτοκίνητα σου χαρίζουν τόσο έντονα. Ευχαρίστηση να το οδηγείς, να το βλέπεις, να το ακούς. Ευχαρίστηση να το έχεις”.

Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τον κόσμο να θέλει το Α112;

Στο ερώτημα αυτό απαντά ο δημιουργός της Ελληνικής Λέσχης Φίλων Autobianchi A112:

“Ο πατέρας μου, όταν μου αγόρασε το πρώτο μου Α112, μου είπε: ¨Δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις πραγματικός οδηγός αν δεν σπρώξεις έστω και μια φορά το αυτοκίνητο σου σπίτι!¨ Και αυτό συνέβη πολλές φορές κατά την 13χρονη συμβίωσή μου με δύο Α112. Ο κάθε ιδιοκτήτης γνώριζε το μικρό του autobianchi σε κάθε τομέα. Μηχανικά και ηλεκτρολογικά προβλήματα αντιμετωπίζονταν, και τις περισσότερες φορές λύνονταν, επιτόπου! Μία μικρή κασετίνα με εργαλεία ήταν πάντα διαθέσιμη στο πορτ-μπαγκάζ, για παν ενδεχόμενο! Θυμάμαι τις άπειρες ώρες συζητήσεων σε διάφορες συναντήσεις για καφέ με τους φίλους μου, προσπαθώντας να λύσουμε διάφορα προβλήματα! Σε όλο το φάσμα της 15χρονης πορείας του συνέχισε να έχει έντονη μοναδική προσωπικότητα και χαρακτήρα. Μπορεί να το έβλεπες παρκαρισμένο σε κάποια φτωχογειτονιά αλλά και έξω από βίλες στην Φιλοθέη και το Παλαιό Ψυχικό, στα parking των super market αλλά και στα φανάρια να κονταροχτυπιέται με διάφορα πειραγμένα “3p”, “127”, “Alfasud” κλπ ή ακόμη να ταπεινώνει πολύ μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα, προς έκπληξη βεβαίως των οδηγών τους. Ήταν κατά βάση νεανικό αλλά το οδηγούσαν όλες οι ηλικίες”.

Γεννημένος στο ζώδιο του σκορπιού ο Karl υιοθέτησε τα γενικά χαρακτηριστικά του ζωδίου του, όπως ισχυρή προσωπικότητα, σιδερένια θέληση αλλά και μεγάλη αποφασιστικότητα να ξεχωρίζει. Έτσι από πολύ νωρίς έδειξε να έχει ταλέντο σε διάφορα αθλήματα και από ακαδημαϊκής απόψεως, σε επιστημονικά θέματα και στο σχέδιο.

Σε ηλικία 15 χρονών έλαβε μέρος στον πρώτο αγώνα με δίτροχο (ποδήλατο) και μέχρι την ηλικία των 22 είχε λάβει μέρος και είχε κερδίσει σε διάφορους αγώνες μοτοσικλετών. Ένας τραυματισμός στο γόνατο όμως τον ανάγκασε να μείνει μακριά από τους αγώνες για λίγο καιρό, αλλά επέστρεψε στους αγώνες μοτοσικλετών με καλάθι επιτυγχάνοντας σπουδαία αποτελέσματα.

Το 1938 δέχτηκε μια πρόταση από την Ιταλική κυβέρνηση για οικονομική ενίσχυση με την προϋπόθεση να αγωνίζεται πλέον στους μελλοντικούς αγώνες με τα χρώματα της Ιταλίας. Όμως και πάλι ένα παραλίγο θανάσιμο ατύχημα στην Γιουγκοσλαβία, τον ανάγκασε να μείνει στο νοσοκομείο για αρκετό καιρό και καθώς ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος μαινόταν, αποφάσισε να μείνει και να δουλέψει σε ένα συνεργείο στην Ljubljana.

Αμέσως μετά τον πόλεμο, σε ηλικία 37 ετών, μετέφρασε το όνομά του στο Ιταλικό Carlo, και χρησιμοποιώντας πάλι τις διασυνδέσεις που είχε αποκτήσει πήρε την αντιπροσωπεία της PORSCHE στην Ιταλία. Το 1947 ο Carlo δούλεψε για την Cisitalia για περίπου ένα χρόνο και στις 31 Μαρτίου 1949 ίδρυσε την Abarth & Co S.R.L. στη Bologna από τις στάχτες της Cisitalia. Αργότερα η εταιρία μετακόμισε στο Torino στην Corso Marche 38. Κύριες δραστηριότητες της εταιρίας ήταν η προετοιμασία αγωνιστικών αυτοκινήτων και η κατασκευή και εμπορία εξελιγμένων εξατμίσεων για όλα σχεδόν τα αυτοκίνητα της εποχής. Το πρώτο αυτοκίνητο που εμφανίστηκε με τον θυρεό του σκορπιού ήταν η Berlinetta 204A και παρουσιάστηκε στην έκθεση του Torino το 1950.

Για πολλά χρόνια ο Abarth κατασκεύαζε αυτοκίνητα πρωτότυπα και αγωνιστικά, καθώς και εξελιγμένα ήδη υπάρχοντα μοντέλα. Συνεργάστηκε στενά με την Fiat, την Simca, όπως επίσης και με μεγάλους σχεδιαστές της εποχής, όπως Pininfarina, Bertone, Allemano. Κέρδισε 8 συνεχόμενους παγκόσμιους τίτλους και έσπασε πολλά εθνικά και παγκόσμια ρεκόρ.

Οι περισσότερες από τις μηχανές που χρησιμοποιούσε ο Abarth, προέρχονταν από την Fiat η οποία, λίγους μήνες πριν βγει το A112 Abarth στην αγορά, εξαγόρασε το σύνολο των μετοχών της Abarth. Ο Carlo παρέμεινε στην εταιρία ως απλός σύμβουλος αλλά μετακόμισε πάλι στην γενέτειρα του Βιέννη, κάνοντας όμως συχνά ταξίδια στο Torino, δίνοντας τις πολύ χρήσιμες συμβουλές του.

Πέθανε από ανίατη ασθένεια στις 24 Οκτωβρίου 1979, λίγες μόνο ημέρες πριν από τα 71α γενέθλια του. Ήταν Σκορπιός, όπως και τ σήμα του θρυλικού αυτοκινήτου.