1981. Οι ιερόδουλες απειλούν με απεργία πείνας και κλείσιμο των οίκων ανοχής στην Αθήνα

To 1981 ψηφίστηκε ο νόμος 1193 “περί των αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεων συναφών θεμάτων”, που προσδιόριζε τις προϋποθέσεις άσκησης της πορνείας.

Υποτίθεται ότι θα συμπλήρωνε έναν νόμο του 1955 που έκλεινε τους οίκους ανοχής, με αποτέλεσμα να βγει η πορνεία στα πεζοδρόμια.

Στο πέρασμα των δεκαετιών οι ιερόδουλες ανασυντάχθηκαν και έφτιαξαν νέα σπίτια, σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά.

Αρκετοί βουλευτές όμως, ζήτησαν οι οίκοι ανοχής να λειτουργήσουν σε σημεία έξω από την πόλη.

Ο νόμος έφερε αναστάτωση στο χώρο των ιερόδουλων. Για άλλη μια φορά ένιωθαν κυνηγημένες.

Εκτός από την κοινωνική κριτική είχαν να αντιμετωπίσουν και την γκετοποίηση που φυσικά θα έκανε κακό και στις δουλειές τους.

Έτσι, οργανώθηκαν και προσπάθησαν να κάνουν διάλογο με τους κυβερνώντες.

Εκατοντάδες εργαζόμενες στο  χώρο του αγοραίου έρωτα συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά δημόσια στο θέατρο Ακροπόλ. Οι εκπρόσωποι τους, απευθύνθηκαν στις συναδέλφους τους για τα προβλήματα του νέου νόμου και  κάλεσαν τους δημοσιογράφους σε συνέντευξη τύπου.

Διαβασμένες και με τεκμηριωμένες απόψεις διατύπωσαν τις προτάσεις τους. Οι περισσότερες πόρνες που πήραν μέρος είχαν φορέσει μαντήλια και μεγάλα γυαλιά για να μην αποκαλυφθούν στη γειτονιά τους, όταν θα τις απαθανάτιζε ο φωτογραφικός φακός. Επίσης για ευνόητους λόγους, καμία δεν αποκάλυψε το πραγματικό της όνομα.

Ένα από τα θέματα που έθιγαν εκτός από το κλείσιμο των σπιτιών ήταν και ο ισχυρισμός περί αστυνομικής αυθαιρεσίας, με τους καθημερινούς και επίμονους ελέγχους, ακόμη και όταν η επιχείρηση ήταν καθόλα νόμιμη.

Οι πελάτες, που πολλές φορές οδηγούνταν από το κρεβάτι του έρωτα σε κάποιο τμήμα, έτρεμαν και έτσι η δουλειά των ιερόδουλων έπεφτε.

Επίσης έθεταν μερικά θέματα που δεν είχαν λάβει υπόψη τους οι βουλευτές, σχετικά με την προώθηση ανήλικων κοριτσιών στην πορνεία από νταβατζήδες ή επιχειρηματίες κέντρων της εποχής και τα αφροδισιακά νοσήματα, για τα οποία δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη.

Οι κινητοποιήσεις τους συνεχίστηκαν και αργότερα δημιούργησαν τον Σύλλογο «Αλληλεγγύη».

Η φωνή τους έγινε πιο οργανωμένη και οι συνδικαλίστριες έκαναν προτάσεις για απεργίες πείνας στα Προπύλαια ή κλείσιμο των οίκων ανοχής για μερικά 24ωρα.

Το 1982 τα σπίτια που είχαν κλείσει άνοιξαν και πάλι στο Μεταξουργείο και την οδό Φυλής, σε παλιά εγκαταλελειμμένα οικήματα.

Ο νόμος όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ στο σύνολό του, καθώς δεν εκδόθηκαν οι εκτελεστικές πράξεις που θα ενεργοποιούσαν πολλές διατάξεις, με αποτέλεσμα η διαφθορά και η παρανομία να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όταν εμφανίστηκε και το Έιτζ, το πλήγμα στις ιερόδουλες ήταν συντριπτικό.

Η επόμενη φορά που έγινε σοβαρή συζήτηση στη Βουλή για να διορθωθούν λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες και άλλα προβλήματα, ήταν το 1999.

Όπως απέδειξε η ιστορία, στην πορνεία δεν μπήκαν σωστοί κανόνες, γεγονός που φάνηκε και πρόσφατα όταν έκαναν πιάτσα κοπέλες με τον ιό του Έιτζ.

Και όμως. Οι παλιές στο επάγγελμα, τα είχαν πει όλα αυτά πριν από χρόνια. Και τότε, όπως και τώρα, δεν τις άκουσε κανείς.

Διαβάστε στη”ΜτΧ”: Το «μπορντέλο της κόλασης». Οι τρομερές γυναίκες μαστροποί που σκότωναν τις ιερόδουλες όταν αρρώσταιναν. Η αστυνομία βρήκε στο υπόγειό τους τα κόκαλα από 90 πτώματα