Πώς η Ιταλία κατάφερε να κερδίσει το μοναδικό Euro στην Ιστορία της με τη βοήθεια της τύχης. Στο πρωτάθλημα απαγορεύονταν οι αλλαγές παικτών και δεν υπήρχε παράταση στον ημιτελικό

Τα “γούρια” και η “ρέντα” παραμένουν πάντα χαρακτηριστικό ορισμένων φιλάθλων.

Πριν μισό αιώνα όμως έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του νικητή μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων.

Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το Euro του 1968.

Ήταν το πρώτο και μοναδικό, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου που έχει κατακτήσει η Ιταλία. Η πορεία της ομάδας στους τελευταίους κρίσιμους γύρους βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στον παράγοντα της τύχης.

Η διοργάνωση τότε ήταν διαφορετική ως προς τη διεξαγωγή. Μεταξύ 1966 και άνοιξης 1968, είχε ολοκληρωθεί η φάση των γκρουπ, ενώ τον Απρίλιο και Μάιο του ’68 παίχτηκαν τα ματς των προημιτελικών. Έτσι, τον Ιούνιο έμεναν μόνο οι ημιτελικοί και ο μεγάλος τελικός.

Ιταλία-ΕΣΣΔ

Στον πρώτο ημιτελικό που διεξήχθη στις 5 Ιουνίου, η Ιταλία κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Σοβιετική Ένωση. Το πρόσφατο παρελθόν ήταν “τραυματικό” για τους Ιταλούς. Οι Σοβιετικοί τους είχαν αποκλείσει από το προηγούμενο Euro στην φάση των 16, αλλά και από το πρόσφατο Μουντιάλ του 1966.

Ωστόσο, αυτή τη φορά η ζυγαριά έδειχνε να γέρνει προς την άλλη πλευρά.

Αφενός ήταν γηπεδούχοι, αφού το Euro του ’68 φιλοξενούνταν στην Ιταλία. Αφετέρου, οι αντίπαλοι είχαν δύο σημαντικές απουσίες: τον επιθετικό Igor Chislenko και τον αμυντικό Murtaz Khurtsilava.

Ωστόσο, η ζυγαριά εξισορροπήθηκε ήδη από τα πρώτα λεπτά του αγώνα. Οι αλλαγές παικτών δεν επιτρέπονταν ακόμη και μετά από τραυματισμό, έτσι όταν ο Gianni Rivera υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό, δεν μπορούσε να αντικατασταθεί. Οι γηπεδούχοι έμειναν να αγωνίζονται με 10.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί οι παίκτες της Εθνικής Αγγλίας γονατίζουν; Το μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό, τα γιουχαρίσματα και η απάντηση του προπονητή – «Οι παίκτες μας είναι πρότυπα»

Παρά τις πολλαπλές ευκαιρίες που δημιούργησαν και οι δύο ομάδες, δεν σημειώθηκαν τέρματα στα 90λεπτο. Σήμερα το ματς θα πήγαινε στην παράταση κι έπειτα, στα πέναλτι. Ωστόσο, το ’68  νικητής ήταν ο πιο τυχερός.

Η προβλεπόμενη διαδικασία ήταν η εξής: Οι δύο αρχηγοί συνόδευαν τον διαιτητή στα αποδυτήρια. Εκεί, ο καθένας διάλεγε μία μεριά ενός νομίσματος, κορώνα ή γράμματα. Με τον ίδιο τρόπο που το νόμισμα είχε καθορίσει την σέντρα στην αρχή του αγώνα, έτσι θα έκρινε και τον νικητή. Ο Ιταλός αρχηγός είχε την τύχη με το μέρος του και το κέρμα έπεσε από την δική του πλευρά. Κι έτσι συνοπτικά, η Ιταλία προκρίθηκε στον μεγάλο τελικό.

Ιταλία-Γιουγκοσλαβία

Στον τελικό οι γηπεδούχοι κλήθηκαν να αναμετρηθούν με ένα ακόμη κράτος που μερικές δεκαετίες αργότερα δεν υπήρχε. Τη Γιουγκοσλαβία.

Οι Βαλκάνιοι φιναλίστ ήταν ιδιαίτερα φορμαρισμένοι. Στον προημιτελικό είχαν αποκλείσει την Γαλλία με 5-1 και στον ημιτελικό την Αγγλία με 1-0.

Το ματς προβλεπόταν συναρπαστικό. Λίγο πριν το ημίχρονο, ο Dragan Džajić άνοιξε το σκορ για τους Γιουγκοσλάβους. Οι Ιταλοί έδωσαν γερή μάχη μέχρι να καταφέρουν να ισοφαρίσουν. Τελικά ο Domenghini έκανε το πολυπόθητο 1-1 στο 80ο λεπτό.

10 λεπτά αργότερα, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Σε αντίθεση με τον ημιτελικό, οι κανονισμοί δεν επέτρεπαν το αποτέλεσμα του τελικού να κριθεί από την ρίψη κέρματος. Έτσι, οι παίκτες των δύο ομάδων οδηγήθηκαν σε 30λεπτη παράταση. Παρόλα αυτά, και πάλι κανείς δεν κατάφερε να σκοράρει.

Τα πέναλτι για τον καθορισμό του τελικού αποτελέσματος δεν υφίσταντο ως έννοια. Έτσι, αποφασίστηκε ο αγώνας να επαναληφθεί.

Πράγματι, δύο μέρες αργότερα, Γιουγκοσλάβοι και Ιταλοί παίκτες παρατάχθηκαν ξανά στον αγωνιστικό χώρο.

Οι Ιταλοί νίκησαν με 1-0. Ήταν πρωταθλητές κατά τύχη!