Πως δημιουργήθηκαν οι “πιάτσες” της πορνείας στα πεζοδρόμια, με γυναίκες που έμοιαζαν με νοικοκυρές. Η πολιτική απόφαση που έβγαλε την πορνεία στο δρόμο

Τη δεκαετία του ’50 η Αθήνα είχε μετατραπεί σύμφωνα με τις εφημερίδες σε μια «μικρή Μονμάρτη», εξαιτίας της ελεύθερης πορνείας στους δρόμους.

Η κοινωνία έκπληκτη παρακολουθούσε τις ιερόδουλες που έκαναν πεζοδρόμιο σε μερικούς από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης. Η εμφάνιση του «πεζοδρομίου» ήρθε όταν η Ελλάδα αναγκάστηκε να ακολουθήσει κατά γράμμα τις εντολές της Ουνέσκο για τη μετάδοση των αφροδίσιων νοσημάτων. Έτσι, εκδόθηκε το διάταγμα 3031 του 1955, που προέβλεπε το κλείσιμο και των τελευταίων 11 οίκων ανοχής που λειτουργούσαν στην Αθήνα και στον Πειραιά.

Έπειτα από αυτό, καθημερινά δεκάδες «άστεγες» υπηρέτριες του έρωτα πωλούσαν τις «υπηρεσίες» στους ενδιαφερόμενους στους δρόμους, μετά από επιτόπιο «νταραβέρι». Οι πιάτσες του ομαδικού εταιρισμού δεν ήταν στη γνωστή Συγγρού, ούτε στην παραλιακή λεωφόρο.

Ήταν στις οδούς Σοφοκλέους, Αθηνάς, Αγίου Κωνσταντίνου και στις παρόδους τους. Οι κάτοικοι του κέντρου διαμαρτύρονταν καθημερινά, αλλά το φαινόμενο αντί να φθίνει εξαπλωνόταν και σε άλλες περιοχές.

Συντηρητικό ντύσιμο για καμουφλάζ

Οι ιερόδουλες πάσης ηλικίας και εμφανίσεως δεν ντύνονταν με σέξι και εκκεντρικά ρούχα, αλλά έδειχναν περισσότερο ως κυρίες και νοικοκυρές.

«Η ιστορία αρχίζει. Λίγα μέτρα κάτω από το Εθνικό Θέατρο μόλις αρχίζει να νυκτώνει.

Εργατικοί, μαθηταί με τις σάκες υπό μάλης, στρατιώται, παδιά και γέροι έχουν περικυκλωμένες γυναίκες, με σοσόνια κατά προτίμηση, τους προσφέρουν τσιγάρα και κουβεντιάζουν μαζί τους.

Όσοι έχουν την ατυχία να κάθωνται γύρω από τα αμαρτωλά στέκια, κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους και πολλές γυναικούλες που πέφτουν επάνω στις περίεργες αυτές συγκεντρώσεις σταυροκοπιούνται με δέος», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής.

Όταν οι κάτοικοι έβγαιναν στα μπαλκόνια και έβαζαν τις φωνές στις πόρνες για να απομακρυνθούν, συχνά βρίσκονταν να διαπληκτίζονται με τους «αγαπητικούς», δηλαδή τους νταβατζήδες των κοριτσιών, που παρακολουθούσαν από κοντινή απόσταση.

Εκτός από αισθητικούς λόγους, το πεζοδρόμιο των ιερόδουλων ανησυχούσε τους πάντες, εξαιτίας των αφροδίσιων νοσημάτων, που εκείνη την περίοδο ήταν σε έξαρση.

«Αυτές οι γυναίκες στα χάλια που βρίσκονται ημπορούν να έχουν ιατρικό έλεγχο εάν δεν τους επιβάλλεται αυτός;» αναρωτιόνταν ο κόσμος.

Η αστυνομία, με ορισμένες επιχειρήσεις-σκούπα, προσπάθησε να «καθαρίσει» την κατάσταση, αλλά το πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο, είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τα επόμενα χρόνια, οι περισσότερες ιερόδουλες βρήκαν στέγη στην Τρούμπα, αλλά και σε ορισμένα άλλα παράνομα «σπίτια» της Αθήνας.

Στην πραγματικότητα όμως, η ελεύθερη πορνεία δεν σταμάτησε ποτέ και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας.