Οι Ναζί δολοφονούσαν ακόμη και τα μέλη τους, ενώ ο Τύπος προσπαθούσε να αποκαλύψει τις ανελέητες μεθόδους του Χίτλερ

Οι Ναζί δεν δίσταζαν πολλές φορές να εξοντώνουν και δικά τους παιδιά, όπως μαρτυρά ο μυστηριώδης θάνατος του μέλους των ταγμάτων του Χίτλερ, Herbert Hentsch το 1933.

Το θύμα είχε εκμυστηρευτεί στον σύντροφό του Sehenk ότι θα αντιστεκόταν στον υποβιβασμό που του ετοίμαζε το κόμμα.

“Είχε δραστηριοποιηθεί σε διάφορες θέσεις υψηλής εμπιστοσύνης, ιδίως στην υπηρεσία πληροφοριών στο παρακλάδι του κινήματος στη Δρέσδη.

Έτσι, ήταν σε θέση να γνωρίζει τη λειτουργία του χιτλερικού μηχανισμού και τις μεθόδους που καλύπτονταν με ένα πέπλο μυστικότητας.

Ο Hentsch ενημερώθηκε από τον φίλο του τον Schenk, ότι του είχε ανατεθεί μια ειδική αποστολή και έκλεισαν ένα ραντεβού μέσω τηλεφώνου.

Λίγες ώρες αργότερα, το πτώμα του βρισκόταν σε ένα σακί με πέτρες πεταμένο σε ένα φράγμα, κοντά στον τόπο της συνάντησης.

Τον είχαν πυροβολήσει αρκετές φορές.

“Ποια είναι η υπέρτατη αρχή εντός του γερμανικού κράτους;» ήταν το ερώτημα που έθετε η βερολινέζικη εφημερίδα Vossische Zeilun.

Για πολλές εβδομάδες, οι εθνικοσοσιαλιστές αμφισβητούσαν την έκθεση της Αστυνομίας και υποστήριζαν ότι ο Hentsch ήταν σε ειδική αποστολή για το κόμμα. Όταν ανακαλύφθηκε το πτώμα, άρχισαν να μιλούν για τραγωδία.

Η πιο πειστική εκδοχή είναι ότι τον δολοφόνησαν τρεις σύντροφοι του από το ναζιστικό κόμμα.

Η φιλοσοσιαλιστική αυστριακή εφημερίδα «Arbeiter Zeitung», χαρακτηρίζει την υπόθεση τον πιο ευαίσθητα πολιτικά φόνο, έως τη στιγμή που η Γερμανία μετατράπηκε σε πεδίο πολιτικών εγκλημάτων.

Τότε, μια άλλη βιενέζικη εφημερίδα, η Neue Freie Press, δημοσίευσε στοιχεία που μαρτυρούσαν ότι η χιτλερική εξουσία υπήρχε ταυτόχρονα με την επίσημη εξουσία.

Οι χιτλερικοί είχαν το δικό τους στρατό, τη δική τους αστυνομία και δικαστήρια που λειτουργούσαν ανεξάρτητα από τις συντεταγμένες αρχές τις οποίες αψηφούσαν, εκδίδοντας θανατικές καταδίκες σε μυστικά δικαστήρια.

Η εφημερίδα έγραφε για την τραγωδία: «Στη Δρέσδη ένα 26χρονο μέλος του τάγματος εφόδου βρέθηκε δολοφονημένος με φρικτό τρόπο.

Ήταν από τους πιο φανατικούς των Ναζί, φορούσε το καφέ πουκάμισο με υπερηφάνεια και απόλυτη πεποίθηση.

Δεν ήταν εξτρεμιστής και δεν προκαλούσε ταραχές.»

Τα μέλη του κόμματος τον θρήνησαν αλλά από τότε υπήρξαν βάσιμες υποψίες ότι ο Hentsch ήταν το θύμα ενός μυστικού δικαστηρίου.

Ο πόλεμος του Τύπου

Οι εφημερίδες αναλόγως αν στήριζαν το Χίτλερ ή όχι ξεκίνησαν ένα πόλεμο δημοσιευμάτων.

Η ναζιστική οργάνωση στη Δρέσδη κατήγγειλε τη σύλληψη δύο υπόπτων, ως βεβιασμένη κίνηση που είχε σκοπό να δημιουργήσει εντυπώσεις πως εφάρμοζαν ήδη «δραστικά» μέτρα.

Όπως είπαν και άλλες παρόμοιες κατηγορίες δεν είχαν αποδειχθεί.

Η εφημερίδα Voelleische Beobachler, η οποία στήριζε τον Χίτλερ, απέρριπτε με περιφρόνηση τις κατηγορίες τις οποίες χαρακτήρισε: «θύελλα σε μια τσαγιέρα».

Αντίθετα η εφημερίδα Marxinn έγραψε για φόνο από μυστικό δικαστήριο των Ναζί.

Οι εθνικοσοσιαλιστές υποστήριξαν ότι επιθυμία του κόμματος ήταν να διαλευκανθεί η υπόθεση το συντομότερο δυνατόν, ώστε να μην έχουν οι εχθροί Μαρξιστές το επιχείρημα για νέες κατηγορίες σε βάρος τους. Η «Frankfurter Zeitung» κατηγόρησε τον ναζιστικό τύπο ότι ήταν έτοιμος να αποδώσει τη δολοφονία στους σοσιαλιστές ή ακόμη και στους Εβραίους, όπως έκανε η Angriff στο Βερολίνο. «Αλλά οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να ξεγελαστούν από τη ναζιστική μεθόδους της πονηριάς», γράφει το περιοδικό Frankfort .

Ήταν ακόμη η αρχή των στυγνών ναζιστικών μεθόδων που δεν είχαν κανένα έλεος για όσους θεωρούσαν εχθρούς ή αδύναμους, ακόμη και αν προέρχονταν από τις τάξεις τους.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας Wikimediamtx Commons

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας στοιχειώνει το μεταπολεμικό κράτος. Πάνω από 100 μέλη της δημοκρατικής κυβέρνησης υπήρξαν πρώην υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί…