11 παιδιά, 27 εγγόνια και διπλάσια δισέγγονα. Ο “πάτερ φαμίλιας” της Κορίνθου

1928, Ζάτουνα Αρκαδίας. Ο Βαγγέλης, μεγαλύτερος αδελφός της Παναγούλας, γνωρίζει τον Μήτσο, ένα νεαρό 22 χρονών.

-Απολύθηκες από φαντάρος; τον ρωτάει.

-Ναι, του απαντάει ο Μήτσος.

-Θες να παντρευτείς;

-Θέλω, αλλά πώς;

– Έλα μαζί μου, του λέει ο Βαγγέλης.

Ξεκίνησαν με τα πόδια και σε λίγη ώρα βρέθηκαν στο Παλαιοχώρι. Εκεί του έδειξε την αδελφή του, την Παναγούλα, που τότε ήταν 20 χρονών. «Έφερα γαμπρό για την Παναγούλα», είπε ο Βαγγέλης, μπαίνοντας στο σπίτι.

Κανείς δεν την ρώτησε αν τον ήθελε∙ το περίεργο, βέβαια, σε εκείνα τα χρόνια και σε εκείνα τα μέρη θα ήταν να την ρωτούσαν ή ακόμα πιο παράδοξο, να τον διάλεγε μόνη της. Κι αυτό μπορεί να μην ήταν η αρχή ενός μεγάλου έρωτα, ήταν όμως η αρχή μιας μεγάλης και ευτυχισμένης φαμίλιας.

Έως το 1934 ο Μήτσος και η Παναγούλα έμειναν στη Ζάτουνα, όπου και έφεραν στον κόσμο τα τέσσερα πρώτα τους παιδιά: τον Θύμιο, τη Σταυρούλα, τον Διονύση και την Κούλα. Το 1935 η ζωή τους οδήγησε στην Κόρινθο. Εκεί, ο Μήτσος είχε περισσότερες ευκαιρίες για μεροκάματο ως τσαγκάρης. Με ένα πάγκο στον ώμο και τα εργαλεία του, γυρνούσε τα χωριά της Κορινθίας και μπάλωνε παπούτσια. Δεν έβγαζε πολλά χρήματα∙ ήταν όμως αρκετά για να θρέψει με αξιοπρέπεια την οικογένειά του, που ολοένα και μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο.

Η αμοιβή για την εργασία του δεν ήταν πάντα σε χρήματα. Η πληρωμή του,  εκείνα τα δύσκολα χρόνια, γινόταν πολλές φορές σε είδος: αβγά, αλεύρι, κότες, λάδι, σιτάρι. Ό,τι δηλαδή χρειαζόταν μια οικογένεια για να ζήσει. Από το 1936 έως το 1950 η Παναγούλα και ο Μήτσος γέννησαν άλλα επτά παιδιά, τον Γιάννη, τον Παναγιώτη, τον Κυριάκο, τον Νίκο, την Τασία, τον Γιώργο και τον Κώστα. Φυσικά, κανένα παιδί δεν γεννήθηκε στο μαιευτήριο. Όπως όλα τα νεογέννητα εκείνη την εποχή, ήρθαν στον κόσμο στο σπίτι, με τη βοήθεια της μαμής.

Η φτώχεια δεν στάθηκε εμπόδιο για τη μόρφωσή. Όλα τα παιδιά πήγανε σχολείο, ενώ τέσσερα αγόρια που ήθελαν και μπορούσαν, κατάφεραν να αποκτήσουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Στη φωτογραφία εικονίζονται ο Μήτσος με τη σύζυγό του, την Παναγούλα. Περιστοιχίζονται από δέκα  παιδιά τους, τον γαμπρό της μεγαλύτερης κόρης τους και τη γιαγιά τους, τη Γιαννούλα. Από τη φωτογραφία λείπει ο έκτος γιος τους, ο Παναγιώτης που ως πρόσκοπος εκείνη τη μέρα είχε πάει να μοιράσει αβγά και κουλούρια για το Πάσχα.

Ο μπαρμπα – Μήτσος,  έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 χρονών, το 1984, μια εβδομάδα μετά το Πάσχα, όπου γλέντησε με την ψυχή του μαζί με όλα του τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Όσο έζησε παρά την τεράστια οικογένεια που δημιούργησε δεν έχασε κανένα παιδί ή εγγόνι. Η κυρά- Παναγούλα πέθανε το 2004, στα 96, αφού εν τω μεταξύ είδε να χάνονται πέντε από τα έντεκα παιδιά της. Σήμερα ζουν τέσσερα παιδιά, αλλά η ιστορία της οικογένειας συνεχίζεται μέσα από τα 27 εγγόνια τους και σχεδόν διπλάσιο αριθμό δισέγγονων, που όσο κι αν προσπαθεί κάποιος να τα μετρήσει, πάντα κάποιον ξεχνάει.

Η οικογένεια του κυρ Μήτσου δεν γνώρισε την οικονομική κρίση, γιατί δεν γνώρισε την ευμάρεια. Είναι η γενιά που έζησε  τον πόλεμο, την κατοχή, την  φτώχεια και όμως στάθηκε όρθια χωρίς πολλές γκρίνιες, με όπλο τη δουλειά, την αισιοδοξία και τη βοήθεια του θεού βεβαίως, καθώς η Παναγούλα ήταν βαθιά θρησκευόμενη!

Στην Κόρινθο το όνομα τους είναι πάντα αξιοσέβαστο. Είναι οι Καρπουζαίοι.