Η 18χρονη χωριατοπούλα έμεινε στην ιστορία όταν οδήγησε τον γαλλικό στρατό σε συντριπτική νίκη ενάντια των Άγγλων στην Ορλεάνη το 1428. Από την ηλικία των 13 ετών, υποστήριζε ότι άκουγε φωνές που της έλεγαν ότι ο Θεός θέλει από εκείνην να βοηθήσει τον δελφίνο Κάρολο (διάδοχο του γαλλικού θρόνου) να νικήσει τους Άγγλους και να στεφθεί βασιλιάς.
Πρώτα έπεισε ομάδα ιερέων ότι ο Θεός της μιλούσε και ότι θα έπρεπε να της επιτραπεί να συναντήσει τον δελφίνο. Σε λιγότερα από πέντε λεπτά κατάφερε να πείσει τον Κάρολο να της εμπιστευθεί ολόκληρο στρατό.
Έπειτα, έπεισε τους βετεράνους του πολέμου ενάντια στους Άγγλους ότι έπρεπε να παίρνουν διαταγές από μια 18χρονη απόλεμη κοπέλα. Επιπρόσθετα, τους έπεισε να σταματήσουν και το σεξ όσο υπηρετούσαν υπό τις διαταγές της.
Σε μια εποχή που ο πόλεμος σήμαινε μάχη σώμα με σώμα, η Ιωάννα επέζησε σε αρκετές μάχες χωρίς ποτέ να φέρει όπλα. Όχι μόνο οδήγησε νικηφόρα τον στρατό της στην Ορλεάνη, αλλά ελευθέρωσε δεκάδες γαλλικές πόλεις και νίκησε τον στρατό των Άγγλων στο Παταί.
Ωστόσο, όταν συνελήφθη από αντίπαλες γαλλικές δυνάμεις και παραδόθηκε στους Βρετανούς, η Ιωάννα δικάστηκε ως αιρετική. Η δίκη ήταν στημένη και η καταδίκη σίγουρη, αν και οι κατήγοροι δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν ούτε έναν μάρτυρα εναντίον της. Κάηκε στην πυρά στις 30 Μαΐου του 1431 στο Ρουέν της Γαλλίας.
Η Ιωάννα της Λωραίνης ήταν μια 17χρονη χωριατοπούλα όταν οδήγησε τον γαλλικό στρατό με μεγάλη νίκη ενάντια στους Άγγλους στην Ορλεάνη το 1428. Wikimediamtx Commons
Υπήρξε ο Τσάρος με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της Ρωσίας. Του πιστώνεται η πλήρης αναμόρφωση της χώρας και η μετατροπή της, από μια σχεδόν μεσαιωνική περιφερειακή δύναμη, σε ένα κράτος με παγκόσμια επιρροή στις αρχές του 18ου αιώνα.
Μέχρι να αναλάβει εκείνος τα ηνία, η Ρωσία δεν είχε επωφεληθεί από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και γι’ αυτό τον λόγο βρισκόταν έναν αιώνα πίσω στην επιστήμη και στον πολιτισμό. Ο Πέτρος ήταν αποφασισμένος να καταλάβει πώς και γιατί οι Ρώσοι υστερούσαν σε σχέση με τους γείτονές τους.
Έτσι, την περίοδο 1697-98, ταξίδεψε στην Ευρώπη με ψευδώνυμο και χωρίς τους αυλικούς του.
Εκπαιδεύτηκε στη ναυπηγική στην Ολλανδία και στην Αγγλία και παρακολούθησε ασκήσεις πυροβολικού στην Πρωσία. Παράλληλα, επισκέφθηκε σχολές, εργοστάσια και μουσεία καθώς και στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Με την επιστροφή του στη Ρωσία, έφερε μαζί του δυτικούς εκπαιδευτές, επιχειρηματίες και στρατιωτικούς ως συμβούλους.
Απαίτησε η εκπαίδευση, το εμπόριο και η βιομηχανία να ενστερνιστούν τις δυτικές ιδέες και μεθόδους και ίδρυσε Ακαδημία Επιστημών. Απλούστευσε το ρωσικό αλφάβητο, καθιέρωσε τους αραβικούς αριθμούς και φρόντισε να εκδοθεί η πρώτη εφημερίδα στη χώρα του. Οργάνωσε ισχυρό στρατό και ναυτικό, που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Η Αγία Πετρούπολη τον 18ο αιώνα
Βρήκε τραγικό θάνατο το 1725, όταν βούτηξε στα παγωμένα νερά ενός ποταμού στη Φινλανδία, για να σώσει κάποιους στρατιώτες του από πνιγμό.
Ως αποτέλεσμα, έπαθε υποθερμία από την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει.
Πέθανε στην Αγία Πετρούπολη στις 8 Φεβρουαρίου, στα 50 του χρόνια.
30 Μαΐου 1826. Πέθανε στο Ναύπλιο ο Παλαιών Πατρών Γερμανός
Το όνομά του έμεινε στην ιστορία για την ύψωση του λαβάρου της μονής της Αγίας Λαύρας.
Αυτό όμως δεν είναι παρά ένας εθνικός μύθος, αφού ακόμη και ο ίδιος στα απομνημονεύματά του δεν αναφέρει τίποτα γι’ αυτό. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Γερμανός την 25η Μαρτίου όρκισε τους αγωνιστές στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα και όχι στην Αγία Λαύρα. Το λάβαρο της Mονής χρησιμοποιήθηκε πιθανότατα ως επαναστατική σημαία από τους Καλαβρυτινούς αγωνιστές στις 21 Μαρτίου.
Όπως αναφέρει ο Ιωάννης Φιλήμων στα προλεγόμενα των απομνημονευμάτων του Παλαιών Πατρών Γερμανού: «Αληθές είναι ότι η Επανάσταση έλαβε χαρακτήρα γενικότερο απ’ τις 25, αλλά η πρώτη αρχή της υπάρχει κυρίως από τις 21, διότι αι σημαίαι ανυψώθηκαν, τα εθνόσημα διανεμήθησαν και οι Τούρκοι στα φρούρια κλείσθηκαν…».
30 Μαΐου 1889. Το πρώτο σύγχρονο σουτιέν
Στηθόδεσμοι υπήρχαν από την αρχαιότητα, όμως με τη σύγχρονη μορφή τους εμφανίστηκαν τον 19ο αιώνα, όταν η Γαλλίδα Ερμίν Καντόλ, πρόσθεσε στον κλασικό κορσέ ένα δεύτερο μέρος που συγκρατούσε το στήθος.
Το 1907, το πάνω μέρος του κορσέ άρχισε πλέον να πωλείται αυτόνομα από τον Γάλλο στυλίστα, Πολ Ποαρέ και η λέξη “brassiere” (σουτιέν) εμφανίζεται για πρώτη φορά στην “Βίβλο της μόδας”, τη Vogue. Τρία χρόνια μετά, η Μαίρη Φέλπς προσέθεσε στο ένδυμα και τις τιράντες.
Από εκεί και πέρα, η ιστορία πήρε το δρόμο της, με τα σουτιέν να παίρνουν πότε σχήμα φλιτζανιού, πότε κούπας, ανάλογα με τις επιταγές της μόδας.
30 Μαΐου 1896. Το πρώτο αυτοκινητιστικό ατύχημα στην ιστορία
Το πρώτο αυτοκινητιστικό ατύχημα στην ιστορία συνέβη στην Αμερική, όταν ο Χένρι Γουέλς, ένας νεαρός οδηγός, χτύπησε με το αμάξι του έναν διερχόμενο ποδηλάτη. Το ρεπορτάζ των “The Times” της εποχής ανέφερε ότι “ο οδηγός μίας κούρσας χωρίς άλογο φάνηκε να χάνει τον έλεγχο του οχήματος, με αποτέλεσμα να κάνει ζιγκ-ζαγκ και να μπερδέψει τον ποδηλάτη. Το θύμα υπέστη κάταγμα στο πόδι και ο Γουέλς οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Δεν υπάρχουν υποψίες δόλου”.
30 Μαΐου 1917. Ο Αλέξανδρος Α’ έγινε βασιλιάς της Ελλάδας
Ο 24χρονος Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο μετά την απομάκρυνση του πατέρα του, Κωνσταντίνου Α’, και του μεγαλύτερου αδερφού του, Γεωργίου Β’, από τις δυνάμεις της Αντάντ.
Παρέμεινε στην εξουσία για τρία χρόνια, έως ότου συνέβη το τραγικό γεγονός που θα σημάδευε το όνομά του για πάντα.
Το πρωί της 17ης Σεπτεμβρίου του 1920, ενώ έκανε περίπατο στο δάσος του Τατοΐου, τον δάγκωσε μια μαϊμού. Αρχικά, το τραύμα δεν ανησύχησε τους γιατρούς. Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες, η υγεία του βασιλιά κλονιζόταν.
Το τραύμα μολύνθηκε προκαλώντας και άλλες επιπλοκές που σταδιακά οδήγησαν σε σηψαιμία. Ο Αλέξανδρος υπέφερε από φρικτούς πόνους για σχεδόν έναν μήνα.
Τελικά έφυγε από τη ζωή στις 12 Οκτωβρίου σε ηλικία μόλις 27 ετών και ενώ η σύζυγός του Ασπασία Μάνου ήταν τριών μηνών έγκυος. Το τελευταίο ιατρικό δελτίο που εκδόθηκε θεωρείται ατυχές και απρεπές για το πρόσωπο του νεαρού βασιλιά:
Μετά βραχείαν αγωνία, καθ΄ ην η Αυτού Μεγαλειότης κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου, εξέπνευσε περί 4ην και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν.
Ο θάνατός του αποδόθηκε σε μόλυνση, η οποία προκλήθηκε όταν ένας από τους δύο μακάκους Μπάρμπαρι – κατοικίδια (ενδημικοί στην Μπαρμπαριά της Βόρειας Αφρικής), στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου, τον δάγκωσε.
Το παράτολμο σχέδιο είχε μπει στο μυαλό τους αρκετό καιρό πριν. Πήγαν στην Εθνική βιβλιοθήκη και άρχισαν να μελετούν ό,τι σχετικό βρήκαν με τη μορφολογία του απότομου βράχου της Ακρόπολης. Τέλη Μαΐου, το σχέδιο είχε τελειοποιηθεί. Η αφορμή για την υλοποίησή του δόθηκε το πρωί της 30ης Μαΐου του 1941, όταν οι δύο 19χρονοι πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει στα χέρια των Γερμανών. Το ίδιο βράδυ, εξοπλισμένοι με ένα φαναράκι κι ένα μαχαίρι, πήραν το δρόμο της ανάβασης.
«Ο ένας ευχόταν στον άλλον: να σε βρει καλό βόλι για να μην υποφέρεις και να μην πέσεις στα χέρια του εχθρού. Αλλά είχαμε πει ότι όποιος ζήσει πρέπει να προσέξει τα όνειρα των παιδιών να τα κάνει πράξη». Τελικά επέζησαν κι οι δύο. Και το όνειρο της υποστολής της ναζιστικής σημαίας είχε γίνει πράξη.
30 Μαΐου 1969. Οι πρώτες γυναίκες αστυφύλακες στην Ελλάδα
Για πρώτη φορά, 45 γυναίκες αστυφύλακες εντάχθηκαν στο Σώμα. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε το επόμενο βήμα, με την ένταξη 25 γυναικών στο Σώμα της πρώην Χωροφυλακής ως ειδικό προσωπικό. Το 1983 τους επετράπη η είσοδος στη σχολή Αξιωματικών σε ποσοστό 10% επί των θέσεων που προκηρύσσονταν και
Σήμερα, μισό αιώνα μετά, οι γυναίκες που απασχολούνται στο Αστυνομικό Σώμα είτε σε μάχιμες είτε σε επιτελικές υπηρεσίες αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 10% του Σώματος.
30 Μαΐου 1977. Πέθανε ο Βασίλης Ρώτας
Υπήρξε σπουδαίος Έλληνας ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός, μεταφραστής και στρατιωτικός. Είναι γνωστός για τις μεταφράσεις των Απάντων του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, για το ποίημά του «Το Χριστινάκι», που μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός, καθώς και για τους στίχους του «Τραγουδιού του ΕΑΜ».
Στους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός, ενώ στον Α’ Παγκόσμιο πιάστηκε αιχμάλωτος και κλείστηκε στα στρατόπεδα του Γκέρλιτς και του Βερλ στη Γερμανία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη διετία 1921-1922 υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία του Βερολίνου. Αποστρατεύτηκε το 1927, «ως παθών εν πολέμω» και τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα με το βαθμό του συνταγματάρχη.
Από τότε, μέχρι και το τέλος της ζωής του, αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και στο θέατρο.