“Την πρώτη φορά που είδα από κοντά μια φώκια Μονάχους μονάχους”. Η ερευνήτρια του Αργοσαρωνικού θυμάται και νοσταλγεί

Η πρώτη φορά που είδα από κοντά μια Monachus monachus ήταν το 2004, στο Κέντρο Περίθαλψης της MOm στην Αλόννησο όπου είχα πάει ως εθελόντρια. Η αλήθεια είναι πως ελάχιστες εικόνες  έχουν απομείνει στο μυαλό μου από εκείνο το ζώο. Επρόκειτο για τη φώκια Δημήτρης, που επανεντάχθηκε με επιτυχία στο φυσικό της περιβάλλον λίγο καιρό μετά, «φορώντας» έναν δορυφορικό πομπό και μεταδίδοντας στους βιολόγους της MOm, ανεκτίμητες πληροφορίες για τις μετακινήσεις  και καταδύσεις των ζώων αυτών.

Τρία χρόνια αργότερα όμως, μπήκα κι εγώ στην ερευνητική ομάδα της MOm και είχε έρθει και για μένα η ώρα να συναντήσω μία μεσογειακή φώκια στο φυσικό της περιβάλλον! Σε μια από τις πρώτες μου αποστολές πεδίου για την καταγραφή του πληθυσμού του είδους στ’ ανοιχτά της Καρπάθου, έμελλε να γίνει η πρώτη αυτή συνάντηση!

Βρισκόμουν μέσα στο νερό, στην είσοδο μιας σπηλιάς, κρυμμένη πίσω από κάτι βραχάκια! Με καρφωμένο βλέμμα κοιτούσα τον βυθό μέσα από τη μάσκα μου, περιμένοντας μήπως εμφανιστεί μια φώκια, ενώ ο συνάδελφός μου έμπαινε με προσοχή στη σπηλιά.

Και ξαφνικά, ενώ καταδύομαι στα πέντε μέτρα, πέρασε κάτω από εμένα, σχεδόν ακουμπώντας τον βυθό, μία θηλυκή μεσογειακή φώκια μήκους 2 μέτρων. Η ακριβής εικόνα που μου έχει αποτυπωθεί; Ένα πραγματικά ασημένιο ζώο με τεράστια μαύρα μάτια και πολλά μουστάκια!

Η εντύπωση που έχω κρατήσει είναι ότι κοιταχτήκαμε στα μάτια!

Και ήταν μόνο μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο…

Από τότε, έχω συναντήσει πολλές φορές μεσογειακή φώκια. Αλλά για να τη συναντήσεις, πρέπει πρώτα να ετοιμαστείς. Ετοιμάζεις τα σύνεργα, στολή, μάσκα, πέδιλα, φακούς, παίρνεις το καράβι ή το αεροπλάνο ή το σκάφος της MOm και αγναντεύοντας  τα κύματα περιμένεις τα ίχνη της φώκιας να σε οδηγήσουν στις κατάλληλες σπηλιές.

Στη συνέχεια, πρέπει να βουτήξεις και, σιγά-σιγά, όσο πιο αθόρυβα μπορείς, κρατώντας την αναπνοή σου για να ακούσεις τη δική της, ανεβάζοντας τη μάσκα στο κούτελο για να τη μυρίσεις, κολυμπώντας άκρη άκρη, βράχο βράχο χωρίς φακό, να φτάσεις στο βάθος της σπηλιάς να δεις αν πράγματι υπάρχει εκεί ζώο.

Αν είναι εκεί και δε φύγει, αλλά προσποιηθεί ότι δεν έχει καταλάβει την παρουσία σου αφήνοντας σε να την παρατηρήσεις χωρίς να την ενοχλήσεις, κέρδισες! Έτσι, καταφέρνεις να έχεις την εικόνα της και την ικανοποίηση του αποτελέσματος, να σε συνοδεύει στο ταξίδι της επιστροφής.

Με την εξέλιξη των μεθόδων παρακολούθησης, μπορούμε και έχουμε πλέον εικόνες από κάθε κίνηση που μπορεί να κάνουν τα ζώα αυτά μέσα στις σπηλιές. Γέννες, θηλασμούς, φλερτ, καυγάδες, ύπνο, ξεκούραση. Χωρίς να τις ενοχλήσουμε, έχουμε τοποθετήσει κάμερες και μπορούμε από το γραφείο μας να βλέπουμε μέσα στην σπηλιά. Ευτυχώς, ακόμα χρειάζεται κάποιος να κάνει όλο αυτό το ταξίδι μέχρι τη σπηλιά για να τοποθετήσει τις κάμερες, να αλλάξει μπαταρίες να φέρει πίσω τα δεδομένα. Κάποιος βρε παιδί μου που θα τον δουν και οι φώκιες!

Μαριάννα Ψαραδέλλη

Φωτογραφίες από mom