Ο βασιλιάς του clubbing στη Νέα Υόρκη που δολοφόνησε και τεμάχισε τον συγκάτοικό του. Τον έπιασαν όταν ο ποταμός Χάτσον ξέβρασε το πτώμα του

Μετά τον θάνατο του Άντι Γουόρχολ το 1987, υπήρχε ένα κενό στη νυχτερινή ζωή της Νέας Υόρκης.

Ο κόσμος περίμενε την εμφάνιση ενός νέου ινδάλματος, που θα μαγνήτιζε τα βλέμματα και θα συγκέντρωνε τριγύρω του ένα κύκλο ανθρώπων ταλαντούχων, ιδιόρυθμων, εκκεντρικων και οπωσδήποτε party animal.

Χρειάστηκε να περιμένουν έως τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ο φόβος για το AIDS καταλάγιασε και ο κόσμος άρχισε πάλι να διασκεδάζει χωρίς τον τρόμο της νέας ασθένειας.

Ο βασιλιάς της νύχτας ήταν ο επιχειρηματίας Πίτερ Γκάσιεν, που είχε τα μεγαλύτερα κλαμπ της πόλης, όπως το Limelight και το Palladium.

Κάθε βράδυ, τα μαγαζιά γέμιζαν με χιλιάδες ανθρώπους, που ξεφάντωναν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τότε έκανε θραύση ένα νέο ναρκωτικό το MDMA, γνωστό και ως ecstasy.

Αν ο Γκάσιεν ήταν ο βασιλιάς της νύχτας, ο “γελωτοποιός” του ήταν ο νεαρός Μάικλ Άλιγκ, που οργάνωνε πάρτυ σε διάφορα νεοϋορκέζικα κλαμπ, προωθώντας την ιδιαίτερη παρέα του, την οποία αποκαλούσε “Club Kids”.

Ο Άλιγκ και οι φίλοι του έβαφαν τα μαλλιά τους φωσφοριζέ πράσινο ή μωβ ή κόκκινο. Φορούσαν κοστούμια που έφτιαχναν μόνοι τους με χαρτόνια ή εξαρτήματα που έβρισκαν στο σπίτι τους. Είχαν piercings στα πιο περίεργα μέρη του σώματος, μακιγιάρονταν σαν κλόουν και φορούσαν μπότες με χοντρους, δεκάποντους πάτους.

Οι περισσότεροι ήταν άντρες που ντύνονταν με γυναικεία ρούχα. Υπήρχαν και γυναίκες, που ντύνονταν με αντρικά. Μερικοί ήταν ομοφυλόφιλοι, άλλοι αμφιφυλόφιλοι και γενικά στο σεξ, τα όρια ήταν δυσδιάκριτα.

Η σκηνή των “Club Kids” μέχρι τα μέσα του ’90, κυριαρχούσε στη Νέα Υόρκη.

Τα πάρτυ γίνονταν ολοένα και μεγαλύτερα, τα ναρκωτικά πλήθαιναν και τα καμώματα των διοργανωτών γίνονταν όλο και πιο προκλητικά για να τραβήξουν κόσμο.

Στο επίκεντρο βρισκόταν ο Μάικλ Άλιγκ.

Διοργάνωνε διαγωνισμούς ομορφιάς, όπου επέλεγε τυχαία άτομα απ’ το κοινό και τα ανέβαζε στη σκηνή. Εκεί έπρεπε να γδυθούν, καθώς χιλιάδες άλλοι θαμώνες βαθμολογούσαν τα “προσόντα” τους.

Ακόμα και ο Άλιγκ ξαφνιαζόταν με το πόσο εύκολα ο κοσμος δεχόταν να βγάλει τα ρούχα του.

Οι διαγωνισμοί γίνονταν όλο και πιο ξέφρενοι. Οι διοργανωτές έδιναν χρήματα σε όποιον δεχόταν να πιει τα ούρα του ή να κάνει κλύσμα με σαμπάνια.

Ένα από τα πιο δημοφιλή πάρτυ ήταν το λεγόμενο “Blood Feast”, όπου όλοι έπρεπε να καλυφθούν με ψεύτικο αίμα. Οι πιο τολμηροί “στολίζονταν” με αλήθινα εντόσθια που είχαν πάρει από κρεοπωλεία.

Μετά από λίγο καιρό, τα πάρτυ τους φαίνονταν υπερβολικά ήρεμα. Γι’ αυτό ο Άλιγκ οργάνωνε παράνομες συγκεντρώσεις σε χώρους όπως το μετρό ή καταστήματα Μακντόλαντς.

Η αγαπημένη στιγμή της βραδιάς ήταν ασφαλώς η άφιξη της αστυνομίας.

Τα ναρκωτικά ήταν παντού. Μαριχουάνα, κοκαΐνη, ηρωΐνη, ecstasy και ό,τι άλλο μπορούσαν να βρουν.

Στην αρχή, οι έμποροι που σύχναζαν στα κλαμπ προσπαθούσαν να είναι διακριτικοί, αλλά μετά από λίγα χρόνια, άπλωναν την κοκαΐνη στους πάγκους του μπαρ και πετούσαν χάπια ecstasy στο πάτωμα, για να πάρει όποιος ήθελε.

Υπήρχε κι ένα παιχνίδι, όπου έφτιαχναν γραμμές με διαφορετικά ναρκωτικά που είχαν μορφή άσπρης σκόνης και όποιος δοκίμαζε, έπρεπε να καταλάβει μέσα σε δευτερόλεπτα ποιο ήταν το συγκεκριμένο ναρκωτικό. Το όνομά του παιχνιδιού ήταν “What’s My Line?”, εμπνευσμένο από μια δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή του ’50.

Το τέλος της “νύχτας”

Το 1993 εκλέχτηκε δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο Ρεπουμπλικάνος Ρούντολφ Τζουλιάνι που υποσχέθηκε να πολεμήσει την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά.

Ένας από τους στόχους του ήταν τα κλαμπ του Γκάσιεν, όπου γινόταν τεράστια διακίνηση.

Τον Σεπτέμβριο του 1995 η αστυνομία έκανε έφοδο στα κέντρα του Γκάσιεν. Βρήκε τουλάχιστον 50 έμπορους ναρκωτικών και τα έκλεισε όλα.

Περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, ανάμεσα τους και ο Μάικλ Άλιγκ.

Για να μπορέσει να πληρώσει το νοίκι στο διαμέρισμά του, συγκατοίκησε με έναν φίλο του, τον “Angel” Μελέντεζ, που ήταν έμπορος ναρκωτικών.

Στις 17 Μαρτίου του 1996, ξέσπασε ένας τρομερός καβγάς, τον οποίο παρακολούθησε ο φίλος τους, “Freeze”, που τους είχε επισκεφτεί.

Κάποια στιγμή, ο Μελέντεζ έριξε τον Άλιγκ στο πάτωμα και τον χτυπούσε. Ο Άλιγκ ζήτησε βοήθεια και ο Freeze άρπαξε ένα σφυρί και χτύπησε τον Μελέντεζ με τη ξύλινη λαβή.

Ο Μελέντεζ έχασε τις αισθήσεις του και ο Άλιγκ γονάτισε από πάνω του και προσπάθησε να τον στραγγαλίσει.

Μετά άρπαξε ένα μαξιλάρι και το πίεσε με δύναμη πάνω στο πρόσωπό του, κόβοντας την αναπνοή του. Στο τέλος, για να σιγουρευτεί ότι ήταν νεκρός, έριξε στο στόμα του καθαριστικό πιάτων και του έκλεισε το στόμα με ταινία.

Το πτώμα του Μελέντεζ μεταφέρθηκε στη μπανιέρα του διαμερίσματος, όπου έμεινε για μία βδομάδα.

Αργότερα, ο Άλιγκ ισχυρίστηκε ότι ήταν τόσο αναστατωμένος από τις ενοχές και τις ποσότητες ναρκωτικών που κατανάλωνε, που είχε ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξη του πτώματος.

Ο ισχυρισμός όμως δεν έστεκε, καθώς ο Άλιγκ εκμυστηρεύτηκε σε πολλούς φίλους του ότι σκότωσε τον Μελέντεζ και είχε το πτώμα στην μπανιέρα του. Ασφαλώς κανείς δεν τον πίστεψε, ακριβώς επειδή μετέφερε τα νέα με τέτοια ηρεμία.

Μετά από εφτά μέρες όμως, ο Άλιγκ αποφάσισε ότι έπρεπε να εξαφανίσει το πτώμα.

Ζήτησε απ’ τον Freeze να του δώσει εφτά σακουλάκια ηρωΐνης και ως αντάλλαγμα, δεν θα τον ενέπλεκε καθόλου στην υπόθεση.

Έτσι μόνος του ο Άλιγκ, ενισχυμένος με μπόλικη ηρωΐνη, έκοψε τα πόδια και τα χέρια του Μελέντεζ και τα πέταξε στα σκουπίδια. Τύλιξε το υπόλοιπο σώμα σε νάιλον, το έκλεισε μέσα σε ένα κουτί και το πέταξε στον ποταμό Χάντσον.

Στις 12 Απριλίου του 1996, βρέθηκε το κουτί με το κορμί του Μελέντεζ, όταν ξεβράστηκε στην ακτή της Νέας Υόρκης. Αφού ταυτοποίησαν το πτώμα, άρχισαν τις έρευνες.

Όλα τα στοιχεία τους οδηγήσαν στον Μάικλ Άλιγκ, που είχε φυγει από τη Νέα Υόρκη και κρυβόταν σε ένα μοτέλ στο Νιου Τζέρσεϊ με τον φίλο του και έμπορο ναρκωτικών, Μπράιν Μακόλι.

Τον συνέλαβαν, όπως και τον συνεργό του, Freeze, ο οποίος ομολόγησε αμέσως τη δολοφονία.

Τον Δεκέμβριο του 1996 ο Άλιγκ καταδικάστηκε σε 20ετη κάθειρξη για τη δολοφονία του Μελέντεζ.

Αυτό ήταν και το επίσημο τέλος των “Club Kids”.

Αποφυλακίστηκε τον Μάιο του 2014. Τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε το τραγούδι του “What’s In”, ενώ σχεδιάζει να δημιουργήσει ολόκληρο άλμπουμ.

Την ιστορία των “Club Kids” και του Μάικλ Άλιγκ έγραψε ο Τζέιμς Σαιντ Τζέιμς, ένας απ’ τους στενούς φίλου του Άλιγκ, στο βιβλίο του “Disco Bloodbath”. Το 2003 κυκλοφόρησε η ταινία “Party Monster”, που βασίστηκε στο βιβλίο με πρωταγωνιστή τον Μακόλεϊ Κάλκιν.

Ήταν ο πρώτος ρόλος του Κάλκιν, που πρωταγωνίστησε στις ταινίες “Μόνος στο Σπίτι”, μετά από 9 χρόνια απουσίας απ’ τον κινηματογράφο.

Της Αθηνάς Τζίμα

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Η σχιζοφρενής καλλιτέχνιδα που πυροβόλησε τον Άντυ Γουόρχολ, λίγα λεπτά αφότου είχε φύγει από κοντά του ο Ιόλας. Ο Γουόρχολ σώθηκε μετά από χειρουργείο 5 ωρών, σχεδόν έχασε τη φωνή του και φορούσε πάντα κορσέ